Halverwege februari van dit jaar heb ik één van de allermooiste weken uit mijn leven mee mogen maken: het fotografisch vastleggen van Efterklang, Daníel Bjarnason en hun Messing Orchestra tijdens het Cross-linx festival en beelden daarvan en ook van enkele van de andere bands op het festival waren al ruimschoots te zien hier op File Under. Tussen die andere bands zat voor mij echter een grote onbekende die een enorme positieve verrassing bleek te zijn: Buke and Gass. Naar aanleiding van hun optreden schreef ik, als begeleiding bij de foto’s, op mijn eigen website al dat “if you like your music raw and honest, I suggest you give Buke and Gass a try too”. Want Arone Dyer (op ‘Buke’, bariton ukelele) en Aron Sanchez (op ‘Gass’, gitaar bas) maken namelijk geen muziek voor mensen met muzikale smetvrees. Diegenen met een hekel aan dissonantie en uitdaging, raad ik vooral aan met een grote boog om Riposte heen te gaan, maar die lezen toch File Under niet, dus laat ik gewoon ophouden met die kant van mijn betoog. Nee, juist iedereen die zich wel graag laat kietelen door niet alledaagse muziek, moet als de wiedeweerga ook naar Riposte gaan luisteren, zich laten pakken door de stem van Arone en het geluid van de Buke en de Gass, samen met de maffe (voet!)percussie. En laat je daarnaast ook verbazen door de teksten, met “Medulla Oblongata” (of het verlengde merg) als opener van de plaat: “You treat me like a nurse in your arms, sterile in my white paper crown, when will you get better?” Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat het jammer is dat ik Buke and Gass niet eerder ontdekt heb, anders had Riposte zeker mijn jaarlijstje van 2010 gehaald en was ik ze ook zeker eerder live gaan zien. Maar goed, 23 juni zijn ze weer in Nederland voor een optreden in de bovenzaal van Paradiso, ik kan niet wachten…
mij=Brassland
4 reacties