Zo ergens in september/oktober gaat mijn hybride fiets voor de wintermaanden de stalling in. Het mindere weer komt er weer aan. Als een kind zo blij of als een dartelend lammetje in de wei (het is dan tenslotte al voorjaar) voel ik me dan ook als ik de fiets weer kan pakken voor een toertocht. De gedachte bij een bandnaam als Bye Bye Bicycle gaat bij mij dan ook naar het natte najaar en de koude wintermaanden. Bij de eerste tonen van dit Zweeds vijftal lijken er echter op uit om mij blij te maken. Ik vrees dan ook een heel ander motief bij de keuze van de bandnaam. Op Compass staan tien liedjes die elk op een andere locatie spelen, maar de sfeer voelt mij Brits aan. Ik hoor er New Order terug in de gitaar- en baspartijen. The Smiths is er voor de melancholische kant in de liedjes en de manier van zingen, al zit het hier soms zelfs tegen de grens van valsheid aan. Voor de dansbaarheid ga ik dan naar het Schotse Franz Ferdinand. Toch is mij de kompasrichting van dit album niet helemaal duidelijk: moet ik blij worden (“Navigation”), moet ik verdrietig worden (“Full Moon”), moet ik dansen (“Haby Bay”), moet ik stil blijven zitten en luisteren (“Footsteps (pt II)”)? De liedjes geven een aanzet, maar zetten niet door. Dit maakt dat ik het niet weet. Wat ik wel hoor is een keyboard dat zich er wat geforceerd mee bemoeit. Waar ik bij andere bands zou zeggen dat het afwisselend is, vind ik dat BBB zelf nog eens goed naar hun keuzes moet kijken, hun kracht moet zoeken en er dan ook meteen wat origineler uit mag springen. Ik kom nu niet in het album en verlang naar de eerder genoemde voorbeelden. Dat kan niet de bedoeling zijn.
mij=Bonjour / Dying Giraffe / Munich
4 reacties