C.K. Strong is de rerelease van een album uit 1969. De band draait om Lynn Carey, die later enige vermaardheid verwerf als zangeres van Mama Lion. De C is van Carey, de K van gitarist Jeff Kewley, later kwam ook zanger/gitarist Geoff Westen er nog bij. Lynn Carey mag met haar imposante voorgevel een hoes gesierd hebben en Penthouse Pet geworden zijn, haar stem is minstens zo imposant. Volume en bereik zijn groot, maar ze ze weet daar ook nog eens een smak blues in te leggen waar ze toentertijd volgens mij nog een tikkie bang voor waren. Zeker als het uit een vrouw kwam… De opnametechniek mag dan duidelijk 1969 zijn, de muziek is bepaald niet braafjes of lievig. Soms heeft het iets weg van Cream, of van Fleetwood Mac ten tijde van Peter Green, maar net zo makkelijk komt er een even eenvoudig als ontwapenend drie-akkoordenbluesje voorbij. Westen is als zanger allerminst slecht, maar gelukkig wordt het grootste gedeelte door Carey gezongen. De Beth Hart van haar tijd, zou je misschien kunnen zeggen. Wat een stem! Na twee albums met Mama Lion verdween ze naar de achtergrond. Ze dook nog op als zangeres bij B.B. King en Eric Burdon en bracht in 1984 een solo-album uit, Good Times. Heden ten dage zingt ze voornamelijk jazz. Als je dit album gehoord hebt, rest de vraag hoe het mogelijk is dat Lynn Carey geen household name geworden is.
mij=World In Sound / Clearspot
2 reacties