Cuban Heels – Gritbag

D’r zijn natuurlijk zat bands die onderweg een bandlid verliezen. Bij Cuban Heels hakte het verdwijnen van gitarist Rico Gerfen er zo hard in dat de band op sterven na dood leek. Sterker nog, de stekker was er volgens hun label al uitgetrokken. Voor de optredens die nog geboekt stonden na zijn vertrek trad Mischa den Haring (van labelgenoten T-99) op als vervanger. Dat beviel uiteindelijk blijkbaar zo goed, dat Cuban Heels nieuw leven ingeblazen is en Den Haring voor vast ingelijfd werd. Cuban Heels MKII zeg maar. Het eerste resultaat van MKII is Gritbag, waarop alleen in het titelnummer nog wat gitaarwerk van Gerfen terug te vinden is. Al met al is dit de eerste cd van Cuban Heels in vijf jaar tijd. De sound is wel een beetje veranderd door de komst van Den Haring, maar de basis van soulvolle blues met een rauw randje is vanzelfsprekend niet als sneeuw voor de zon verdwenen. Misschien maakt de verandering wel dat ik bij de wat meer relaxte nummers moet denken aan Masters Of Reality. Geweldig vind ik “Monkey On My Back” waarin de rest van de band even een pas op de plaats maakt en zanger Jan Hidding en Mischa den Haring met zijn tweeën de show stelen. Niet dat er wat mis is met de rest van de tracks overigens. Ook als de harmonica van Richard Koster lekker tegen de zang van Jan Hidding aanjengelt, zoals in “Believe I’m Going Down”, vind ik de band erg sterk. Naast de eigen songs staan er nog een traditional (“Rosie”) en covers van Eddie Floyd’s “Big Bird” en Fred McDowells “Goin’ Down To The River” op Gritbag, waarvan vooral Big Bird een gave typische Heels-draai heeft. Toch doet een bijna macaber nummer als “The Bonedigger” totaal niet onder voor dat coverwerk. Goed dat Cuban Heels toch een doorstart heeft gemaakt. Al hoop ik wel dat het nieuw adem inblazen van Cuban Heels niet betekent dat T-99 nu op een (nog) lager pitje komt te staan, want dan schieten wij als luisteraar er per saldo weinig mee op. Wij eten graag van twee walletjes namelijk.

mij=Cool Buzz / Sonic