De laatste jaren was de muzikale productie van het echtpaar Paul Simon en Edie Brickell niet hoog. Op het gebied van de productie van koters ging dit echter beter. Maar goed, het echtpaar is er weer voor ons. Van Paul Simon verschijnt er in april een album en hij komt zelfs op het North Sea Jazz-festival komende zomer. Edie Brickell was hem qua albums voor en komt niet met een, maar met twee albums tegelijk.
Het eerste album is onder haar eigen naam en heeft haar naam ook meegekregen. Ik ken Brickell vooral van haar werk met The New Bohemians. Hun grootste hit was “What I Am”. Brickell solo is echter tandje terug qua versnelling. Het is zo’n typisch singer-songwriteralbum dat wat jazzy zijn weg zoekt, vooral onder het genot van de pianotoetsen die klinken als de trippelende pootjes van de teckel op de hoes. Brickell schreef bijna alle liedjes door de jaren heen zelf. Doordat het instrumentarium wat op de achtergrond is gehouden, komt haar stem prima tot haar recht en fladdert die lekker rond. Het is een prima popplaat, maar toch mis ik de opwinding die de liedjes samen met The New Bohemians wel hadden.
Het tweede album dat Brickell uitbrengt is geen project van haar, maar van gitarist Andy Fairweather-Low, bassist Pino Palladino en uiteraard drummer Steve Gadd waar de band naar genoemd is. Als zangeres is daar dus Brickell aangetreden. Vreemd genoeg ligt de plaat in het verlengde van haar solo-album. Het is misschien net wat gevarieerder, ook door het instrumentarium, maar wereldschokkend is het niet. Het is een relaxte, inderdaad wederom wat jazzy popalbum. Een vergelijking met Norah Jones is te maken en aangezien ik met haar muziek niet veel mee heb, laat mijn oordeel zich raden al doen er nog zoveel topmusici mee. Deze band lijkt me iets voor het North Sea Jazz-festival, meer nog dan het werk van Paul Simon. Al vrees ik nu voor zijn nieuwe album.
mij=RacecarlOtta / Bertus & RacecarlOtta / Bertus
Lag al even op de plank. Inmiddels is het dus al april en de nieuwe Paul Simon uit. De boef.