Evergrey – Glorious Collision

Al ga je hele dagen nieuw materiaal zitten beluisteren, het zal je niet lukken om in een genre als progressieve metal alles te beluisteren, laat staan wanneer je meerdere genres interessant vindt. Zo kon het gebeuren dat ik nog nooit een album van Evergrey beluisterd had. En dat terwijl Glorious Collision toch al hun achtste studio-album is. Het eerste album in een heel nieuw hoofdstuk, want van de vorige bezetting zijn er nog maar twee over: zanger Tom Englund en toetsenist Rikard Zander. Even overwoog Englund er zelf ook het bijltje bij neer te gooien, maar dat gebeurde niet. Het kostte me eerlijk de grootste moeite om door dit album heen te komen. Steeds haakte ik na een stuk of vijf nummers af. De songs hangen als los zand aan elkaar, de uitvoeringen zijn voor de hand liggend en zanger Tom Englund lijkt steeds hetzelfde kunstje uit te halen. Het techno-bliepje in opener “Leave It Behind Us” is opvallend, maar vind ik eerlijk gezegd ook buitengewoon lelijk. Elders zijn de toetsen ook overheersender dan bij de meeste genregenoten en gaan die vooral ten koste van de kracht van de songs. Tot ik verder kwam dan die eerste nummers en “To Fit The Mold” bereikte. Er zijn ineens (eindelijk!) progressieve elementen te onderscheiden, de toetsen en gitaren zijn in evenwicht en Englund laat horen de zang te kunnen voorzien van dramatische elementen zonder in pathos te vervallen. Ik zal niet beweren dat het plots een meesterlijk album wordt, maar het verschil is wel opmerkelijk. “To Fit The Mold”, “The Phantom Letters”, “The Disease”, ze halen allemaal een dikke voldoende, iets wat je van de openers niet kunt zeggen. Evergrey lijkt in het begin iets te druk bezig om een soort commercieel verantwoorde metal met poppy elementen te maken, terwijl daar hun kracht niet ligt. Dat maakt dat Glorious Collision, ook als geheel, een niet al te overtuigend allegaartje wordt.

mij=Steamhammer / SPV / Suburban