Foreign Landscapes, de vorige cd van Hauschka, is pas een half jaar uit, toch ligt er met Salon Des Amateurs alweer een nieuw album van deze wonderlijke Duitse pianist in de schappen. Blijkbaar loopt zijn emmer van creativiteit over en vindt hij gelukkig niet dat hij ons het resultaat hiervan moet onthouden. De twee albums verschillen ook bijna als dag en nacht van elkaar. Waar Foreign Landscapes heel ingetogen minimal was, dartelt Hauschka op Salon Des Amateurs als een dartel veulen door de wei. Het tempo zit er op deze nieuwe cd behoorlijk in en Hauschka mishandelt zijn piano’s weer op liefdevolle wijze. Ik ben zelf niet zo’n danser, maar ik kan me voorstellen dat een groep die niet vies is van wat experimenten op muziek, hier wel raad mee zou weten. En misschien zouden de tracks het ook wel prima doen zo op de dansvloer, want techno ligt echt niet zo gek ver om de hoek. Geinig is wel dat ik op een bepaald moment niet meer weet wat Hauschka nu wel of niet uit zijn prepared piano tovert. Voor mijn gevoel had ‘ie de cd ook in zijn eentje kunnen opnemen, maar als er staat dat hij hulp kreeg van Calexico-leden Joey Burns en John Convertino en múm-drummer Samuli Kosminen en een klein orkest, dan verbaast me dat niet. Het verandert niets aan het boeiende geheel, al had ik mezelf misschien liever in de waan gelaten dat ‘ie het in zijn uppie gedaan had. Persoonlijk hilarisch moment zit in “Ping”, waarin ik spontaan en repeterend de ‘Fiesta Forever’-regels uit Lionel Richies “All Night Long” begon mee te zingen. Maar verder blijft Hauschka (gelukkig?) ver verwijderd van wat je ook maar verwacht van een popliedje. Het ontbreken van een climax of een ABACAB-structuur in de meeste tracks voelt misschien een beetje vreemd aan in eerste instantie, maar als je dat van je afgooit en je stort in het doolhof die de tien nummers zijn, dan gaat er een boeiende wereld voor je open.
mij=13071 / Fat Cat / Bertus
4 reacties