Jaren terug zag ik de Belgische contrabassist Joris Vanvinckenroye onder de wat flauwe naam Basta! een solo-concert geven, waar hij door middel van live opgenomen loops een heel orkest wist op te roepen met dat ene instrument. Technisch fenomenaal gedaan, maar op de langere duur begon er iets te ontbreken. Het al even onhandig genaamde duo Live Footage heeft de oplossing: naast strijker-loops (in dit geval van een cello) voegen zij triphoppende drums en toetsen toe. Logischerwijs swingt dat meteen een stuk meer. En de neoklassieke passages worden plots een soort post-rock. Niettemin blijft de bewerkte cello het hart van de meeste liedjes, en dat is maar goed ook. Cellist Topu Lyo kan met zijn instrument alle kanten op. Dreigende noisy klankvelden, huppelend getokkel, of zwierende melodieën. Vooral de combi van de laatste twee elementen bevalt me. “Mong Da Rida” zou zéér geschikt zijn voor een arty tekstloze tekenfilm. Ik zie als in het Oscar-winnende Father and Daughter de figuurtjes tegen de wind in fietsen. Door het dubby, niet al te fantasierijke toetsenwerk heeft Live Footage soms wat weg van Black Dub, het project van Daniel Lanois dat ik onlangs besprak. In “See The Reflection” wreekt zich het ontbreken van vocalen, die hadden het stuwende LCD Soundsystem-achtige feestje gecompleteerd. Veel liever hoor ik “Sad Love Story” (in Tiersen-stijl) en het tweeluik “Nomadic Ant/II” dat de plaat op Godspeed You! Black Emperor goes Nitin Sawhney-wijze afsluit. Even aangrijpend, en dat zonder samples van oude mannetjes die herinneringen ophalen aan verlaten stranden.
mij=Eigen beheer
4 reacties