Lost Bear – Limshasa

Beren zijn tegenwoordig hip in bandnamen. Grizzly Bear. Panda Bear. Minus The Bear. Gorilla vs. Bear. Dan ben ik waarschijnlijk nog een paar vergeten. Het Utrechtse Lost Bear kan zich vanaf heden toevoegen aan het lijstje. Het debuutalbum Limshasa vist in de vijver van bands als Hüsker Dü, Dinosaur Jr. en Trail of Dead. Het eerste wat me opvalt is de rauwe, Albini-achtige productie. Ondanks het feit dat de band maar liefst zeven koppen telt, waaronder twee drummers, lijkt het alsof er relatief weinig is toegevoegd naast het totale bandgeluid. Lost Bear is niet schuw voor een experimentje, zoals het gebruik van mondharmonica in “Ten Cities” en de Broken Social Scene-achtige koortjes in “Peanuts, Cherries and Hate”. De nummers lopen in het begin van Limshasa stroefjes naar elkaar over, waardoor het klinkt als een bundel van B-kantjes achter elkaar. Pas vanaf de laatste zes nummers komt de plaat écht goed op gang. Hoewel de vocalen soms qua overdrevenheid tot Caleb Followil-niveau stijgen is “Caterpillar” een kraker van jewelste. Door de zompige bas en dreigende gitaarriedeltjes toont “Boat” veel raakvlakken met Slint op hun meesterwerk Spiderland. Nadat de boot zinkt in een zee van noise lijkt de prachtige, melancholische afsluiter “Mustard Ease” wel een heldere zonsopgang na een tropische storm. Tijdens Limshasa mijdt Lost Bear de valkuilen van pretentie niet helemaal. Maar op indrukwekkende wijze hervinden ze de rode draad, die leidt naar een imponerende climax. Een debuut om mee thuis te komen!

mij=Snowstar / Rough Trade