Hoeveel je van tevoren ook plant en voorneemt te gaan zien, een festival als Motel Mozaïque loopt altijd anders. En dat is maar goed ook, want onvoorspelbaarheid maakt een muziekfestival het leukst. Zo was ik steevast van plan om af te trappen bij de Japanse zanger Shugo Tokumaru, maar werd het om onverklaarbare redenen toch Agnes Obel in de grote zaal van de Schouwburg.
Gelukkig waren we op tijd want de zaal zat al ver voor aanvang stampvol. Het podium zag er prachtig uit, met een mooie zwarte vleugel centraal opgesteld. Obel speelt voor het eerst samen met celliste/gitariste Frederique. Als ze dit in de typische verlegen-meisje-stijl-die-we-kennen-van-Jónsi vertelt, wordt er hard geapplaudisseerd. Alles wat Obel zegt of speelt, wordt door het volgzame publiek geslikt als koek. Zelfs de vreselijke versie van John Cale’s “I Keep a Close Watch”. Haar gejaagde uitvoering mist alles wat de kalme berusting van het origineel zo prachtig maakt.
Mij=Door: Blink. Foto's: Storm
Tijd om te vertrekken dus. Net iets te laat helaas, want bij Josh T Pearson komen we voor een dichte deur te staan. Vol is vol. Alleen de fotograaf mag naar binnen, maar verder komt er vrijwel niemand naar buiten om plaats te maken voor de laatkomers. Volgens de reacties achteraf was het het hoogtepunt van de avond. Fijn.
Dan maar op weg naar de grote nieuwe belofte uit Manchester: Wu Lyf. De band speelt in Off_Corse, een lekker ranzige zaal met bij de voordeur een Milli Vanilli en Bruce Willis van de beveiliging en een warm welkom van de metaaldetector. Vreemde jongens trouwens, die vier van Wu Lyf. De zanger kijkt met een strakke, intense blik het publiek in en de rest van de band tuurt rond alsof ze geen idee hebben op welke planeet ze zitten. Vooral de drummer zit meer wazig richting de lampen boven het podium te kijken dan op zijn spel te letten. Met de hartelijke groeten van een Rotterdamse coffeeshop waarschijnlijk. De muziek klinkt als een soort losgeslagen, psychedelische Vampire Weekend met een zeer beperkte zanger die continu met dezelfde uithaaltjes komt. Ik heb zelden zo'n grote afstand tussen band en publiek gezien, het optreden slaat volledig dood en iedereen voelt dat. Afvoeren die gasten.
Intussen heeft heel Motel Mozaïque zich verzameld in de Schouwburg voor de set van James Blake. De rijen staan tot ver buiten de Schouwburg en dat is voor zover ik weet nog niet eerder gebeurd op dit festival. Tot nu toe dus weinig om vrolijk van te worden. Tot Dan Deacon. Deacon is een lelijke, kalende Amerikaan die midden in de zaal van de Off_Corso binnen tien seconden met zijn snoeiharde electro het publiek totaal om heeft. Deacon brengt dan ook dé soundtrack van Rotterdam. Het is ruig, het is stoer, het is smerig, kortom het is het geluid van een havenstad. Knap om te zien hoe Deacon met minimale middelen het uiterste effect scoort. Het beukende hoogtepunt van de avond.
Terug naar de Schouwburg voor de set van Alexi Murdoch komen we opnieuw voor een dichte deur te staan. Beetje jammer, gebeurt net iets te vaak dit jaar, maar gelukkig missen we daardoor niets van het optreden van Pien Feith. Na het totale gebrek aan subtiliteit van Dan Deacon brengt Pien Feith het compleet tegenovergestelde. Elke noot klopt, het geluid is fantastisch, de lichtshow super en vooral die stem, die stem. Nog niet alle nummers zijn even sterk maar haar kraakheldere stem en persoonlijkheid maken alles goed. Weergaloos optreden, met vooral ook een groot compliment voor de geluidsman. Klonk ieder optreden maar zo.
Intussen is het in de grote zaal van de Schouwburg ook weer lekker volgelopen voor opnieuw een Scandinavische zangeres: Lykke Li. Het podium ziet er prachtig uit, met grote wapperende zwarte gordijnen, veel rook en een uitgekiende lichtshow. Lykke Li zelf stuitert ook in een wijd zwart gewaad over het podium en ramt bij enkele nummers behoorlijk mee op een bekken. Het ziet er indrukwekkend uit en ook de kinderlijke stem van Li overtuigt, maar toch slaat het optreden net iets te veel door richting spektakel en theater. Zelfs een slokje uit een flesje water neemt deze zangeres op theatrale manier. Zelf lijkt ze niet echt tevreden over de reactie van het ietwat stomgeslagen publiek en ze vraagt tot twee keer toe of we nog wel wakker zijn. Onterecht, want voor de mensen die het voor elkaar kregen om even uit de nuchtere Hollandse chagrijn te stappen was dit concert echt een belevenis.
Een ervaring, maar geen fantastische, was de berenfilm met muziek van No Age die de avond afsloot in de kleine zaal van de Schouwburg. Een live gespeelde soundtrack bij een zielige film over een berenjong. Het idee is leuk en het had best een aardig optreden kunnen opleveren, maar wat No Age het half induttende publiek voorschotelt is simpelweg pretentieuze flauwekul. Dit verdient dat beertje niet.
En de eerste dag zit er alweer op. Gemengde gevoelens, vooral vanwege de gemiste vermeende hoogtepunten. Hopelijk minder volle zalen op de tweede dag, al zal het bij Belle & Sebastian wel weer gezellig druk worden.
2 reacties