Motel Mozaïque 2011 Dag 2 – Napret

Na een kort nachtje in een vies warme hotelkamer in Rotterdam is het met kleine oogjes alweer tijd voor de tweede en laatste dag van Motel Mozaïque. Opvallend is dat ondanks het stralende weer de 3voor12-sessies in de houten kerk op het Schouwburgplein goed bezocht blijven. Vrijwel de hele middag staan er voor de kerk dikke rijen met wachtenden, een aanblik die eigenlijk redelijk typerend is voor deze editie van het festival.

Aan het begin van de avond, voor het concert van José Gonzalez, staat er ook alweer een rij voor de Schouwburg. Nog voor José begonnen is, moeten de bezoekers alweer wachten op mensen die de Schouwburg verlaten. Voor iedere vertrekkende wordt hard gejuicht.

Mij=Door: Blink. Foto's: Storm
Onbegrijpelijk dat er mensen in de rij blijven staan voor José Gonzalez als ze ook gewoon naar binnen kunnen lopen bij het optreden van Dum Dum Girls in Rotown. De vier Californische meiden maken heel wat meer indruk dan vorig jaar op de Affaire in Nijmegen. Het lijkt wel alsof Dee Dee heeft leren zingen, want haar stem klinkt zelfverzekerder ooit en ze heeft een stijl ontwikkeld die ergens het midden houdt tussen Mariska Veres en Chrissie Hynde. De nummers zijn nog iets te monotoon, zeker ook door de drums, maar het is mooi om te zien hoe snel deze band zich ontwikkelt.

Vanwege rijvermijdend gedrag besluiten we Belle & Sebastian te laten voor wat ze zijn (een ongetwijfeld fantastische live-band) en gaan op bezoek bij The Bees, samen met nog vele festivalgangers die bij de Schouwburg voor een dichte deur waren komen te staan. Zodra The Bees beginnen te spelen waan ik me even bij Vrije Geluiden van de VPRO. De muziek is mellow, jazzy, virtuoos, maar ook enorm bloedeloos. Eigenlijk is het alles wat ik niet kan uitstaan, dus naar adem happend spoed ik me naar de uitgang. En ik ben niet de enige liever naar de dj-set van Pien Feith in de lobby luistert, er is veel vertrekkend publiek.

Gelukkig is er dan nog Rotown, waar No Age inmiddels het publiek omver blaast. Wat een band, wat een set! The Bees zijn snel vergeten en ook het berengeneuzel van vorige avond is ze vergeven. De opwinding en sound doet me denken aan de vroege opnamen van Hüsker Dü en het is dan ook niet vreemd dat enkele uren later de hele band voor het podium bij Grant Hart staat te kijken.

Waar bij No Age weinig teleurgestelde Belle & Sebastian te vinden zullen zijn, staat het er bij Villagers vol mee. Zanger Conor J. O'Brien vraagt het publiek in Off_Corso er zelfs nog even naar: 'So did everyone of you not get into Belle & Sebastian?' Het optreden is subliem, zoals we eigenlijk inmiddels wel gewend zijn van Villagers. Jammer dat de helft van het publiek weer vrolijk door kletst, zelfs tijdens het prachtig ingetogen “To Be Counted Among Men”. En als de niet-kletsende helft van het publiek dan heel hard 'ssshhhht' doet, wordt het lastig om nog echt van de muziek te genieten.

Even later is de rust weer teruggekeerd in de Rotterdamse Schouwburg en lopen er vooral veel tevreden Belle & Sebastian-fans rond. Bij de kleine zaal staat een honderdtal mannen 'op leeftijd' te wachten tot de deur opengaat voor de set van Grant Hart, ooit in een ver verleden drummer van de legendarische band Hüsker Dü. De zaal loopt redelijk vol als Hart het podium opstapt en het is even schrikken om Hart van zo dichtbij te zien. Een betere anti-drugs campagne bestaat er niet, want de man ziet er uit als een verlopen junk waar je nog geen straatkrant van zou willen kopen. Zijn stem is nog wel krachtig en zonder enige publieksinteractie en met sterk overstuurde gitaar brengt hij een indrukwekkend aantal hoogtepunten uit zijn muzikale verleden. Een carrière wil ik het niet noemen, want er staat eigenlijk een zielige en vooral eenzame verschijning op het podium. Zeker vergeleken met ex-bandgenoot Bob Mould, die op de nieuwe cd van de Foo Fighters meespeelt en zijn bankrekening waarschijnlijk de komende maanden alleen daardoor al razendsnel zal zien groeien. Zijn effectpedaal kent slechts twee knoppen, maar toch krijgt hij het nog voor elkaar om enkele keren op de verkeerde te trappen. De zaal loop snel leeg en tegen het einde van de set staat er slechts nog een handjevol trouwe fans, die nog wel getrakteerd worden op een soort toegift, een schitterend uitgevoerd “Flexible Flyer”. Het songmateriaal is ijzersterk alleen Hart moet er zelf weer in gaan geloven. Hij ziet het zelf ook en vat zijn eigen optreden als volgt samen: 'Rotterdam 1, Grant nothing'. Een tragische conclusie van een enorm talent.

De avond sluiten we af bij de psychedelische gitaarrock van The Coral. Zeker het begin van de set is indrukwekkend. Het lijkt also Lykke Li haar lichtshow heeft laten staan en dat kan de verder erg statische band goed gebruiken. Na een stevige opening volgt meteen een schitterend “Waiting For A Thousand Years” gevolgd door een nog sterker “She's Coming Around”. Er wordt ook een nieuw nummer gespeeld dat doet denken aan de stampende rock van Queens of the Stone Age. Opnieuw een Brits bandje dat door Josh Homme is ingepakt?
En zo eindigt Motel Mozaïque 2011 voor ons. Het was niet de beste editie van het festival en het leek alsof sommige van de headliners net een maatje te groot waren, waardoor veel bezoekers voor een dichte deur kwamen te staan. Hoogtepunten waren Dan Deacon, Pien Feith, Dum Dum Girls en No Age. En natuurlijk James Blake en Belle & Sebastian, maar dat heeft u allen op Twitter al uitgebreid kunnen lezen.