Ooit heeft frontman Llewy Isselt, zonder hem persoonlijk te kennen mij en mijn vriendin in de trein van Amsterdam naar Haarlem ingewreven dat het een goede zaak is om altijd je dromen na te jagen. Dat was na de gigantische impact van zijn single “Calling Yr Name”, maar nog voor het mega-ontslag bij Warner. Dat hij Relax toch weer reanimeert is een goede zaak. Dat hij met beide handen de kans heeft aangegrepen om samen met Corey Glover te zingen op “SupaBlack Rockstar” begrijp ik maar al te goed. Wie enig crossoverbloed in zich heeft, laat samenwerkingen met Bad Brains, Living Colour, 24-7 Spyz en Fishbone niet liggen. Maar, je kunt ook doorslaan in je goede bedoelingen. Dat je genres wilt overstijgen is prima. Dat je ska, funk, rock en hiphop bij elkaar wilt gooien, lijkt me logisch en past ook helemaal in het traditionele energieke plaatje van Relax. Dat je het succes wilt opvolgen van Pete Philly & Perquisite met klassieke deuntjes kan ik ook nog volgen. Maar, dat je je inlaat met de trekzakken uit de folk en de Balkan, wordt moeilijk te verteren. Met de onstuimige intenties van Gogol Bordello is niets mis, met de Ierse folk van Shane McGowan ook niet. Het is de combi met hiphop, rock en funk die ik niet pruim. Relax lijkt zich op Lucifer’s Circus richting een Klezmer-variant van The Black Eyed Peas te begeven waarmee het afstevent op eendagsvliegen als Manau of Zebda. Wellicht heeft Llewy zich te letterlijk vergrepen aan de verhaaltjes van Youp van ‘t Hek over het najagen van dromen, het achterlaten van je beslommeringen en zonder zorgen met een knapzak Frankrijk afstruinen naar geluk. Natuurlijk begeleid door een trekzak, een Citroën DS en een fles rode wijn. Ik mis het opruiende karakter en de innerlijke woede waarmee Relax ooit een kleine aardverschuiving in Panama, Amsterdam veroorzaakte.
mij=Rough Trade
4 reacties