Snoop Dogg – Doggumentary

Wat valt er nog te schrijven over een nieuw album van Snoop Dogg? Hij heeft zich de afgelopen tien jaar zo breed gemanifesteerd dat zelfs je schoonmoeders tante hem leuk is gaan vinden. Ja het is echt waar hij is de Ali B van Amerika. Snoop is nog maar een schim van de ongrijpbare gangster die ooit was toen hij door Dr. Dre van straat werd geplukt en debuteerde met het nog immer urgente Deep Cover. Zoals die single nog altijd een klassieker is, zo verdwijnen Snoops laatste albums in een vacuüm van nietszeggendheid. Sinds Tha Doggfather is ie het een beetje kwijt. Vaak zie je hem voorbijkomen op TMF ofzo, hopeloos de laatste hype vastklampend. Soms leidt dat tot iets lekkers, denk aan zijn Neptunes hits, maar vaak is het beneden alle peil. Die ‘Wet’ remix van David Guetta gehoord? Die had je ten tijde van Doggystyle niet aan zien komen hè? De big homie zelf waarschijnlijk ook niet, in alle ernst.
Doggumentary is een aaneenschakeling van makkelijke formules, voorspelbare resultaten en af en toe een kleine glimps van die goede oude G funk tijd. Het is ook niet producer van het moment Lex Luger die hier de show steelt met zijn megalomanische producties, “Platinum” is trouwens geen standard Lex Luger produktie, daar is het veel te bescheiden voor. Het zijn juist de producers die de goude oude G funk subtiliteit weten te benaderen. Jake One en Battlecat nemen nummer respectievelijk opener “Toyz’N Da Hood” en het daaropvolgende “The Way Life Used to Be” voor hun rekening en je waant je plots in een ’64 Chevy Impala, rollend door Long Beach met een forty in je hand. Het is dan jammer dat de bonker die daarop volgt, “My Fuc’n House”, dat lekkere momentum helaas meteen weer wegblaast, ondanks een immer scherpe E-40 (‘over the stove sweatin’ like I ran a fucking lap’). Verder was het een kwestie van veel roken en tijd dat Snoop en up and coming wietrapper Wiz Khalifa elkaar vonden en The Weed Iz Mine is het voorspelbare gevolg. Zo’n makkelijk feelgood nummer dat ze beiden waarschijnlijk na een stoned dutje hebben uitgepoept en beduidend minder beklijft dan het echte goedje. In dezelfde categorie: “Superman” met countrylegende Willie Nelson, ook een vermaard wietconnaisseur. Een zingende Snoop? Geef mijn portie maar aan fikkie. Snoop is op zijn retour, en dat duurt al een tijdje, ik ben bang dat het niet beter wordt dan dit.

mij=Priority / EMI