In 2008 won Steak Number Eight de tweejaarlijkse wedstrijd voor Belgische rockbands, Humo’s Rock Rally. De jongste winnaars ooit, gemiddeld rond de vijftien jaar. Gedurfd en opvallend, vanwege de leeftijd en het niet al te makkelijk te verteren genre: post-rock/metal of sludgemetal in de hoek van Isis, Neurosis en Cult of Luna. Vlak daarna volgde het demo-album When The Candle Dies Out. Drie jaar later is er All Is Chaos, geproduceerd door Marion Goossens (drummer van Triggerfinger) en gemixt door Matt Bayles (Mastodon, Isis). Het venijn zit aan het begin van het album. “Dickhead” begint met een monsterdikke riff met de energieke zang van Brent Vanneste, die op het album soms echt het bloed uit zijn longen schreeuwt. Bij sommige bands vind ik dat lachwekkend, maar hier komt het recht vanuit zijn teennagels. “Pyromaniac” wisselt een slepende, dreigende, beestachtige riff af met intens geschreeuw, melodie en energieke zang. Op driekwart van het nummer wordt het onderbroken door een stil, murmelend tussenstukje, om op het einde nog even strak los te gaan. Intensief als Deftones, onder invloed van XTC. De adrenaline druipt hier uit je poriën. Gaandeweg het album neemt de band dan wat vaker het wat gas terug en schakelt het behendig tussen melodie, post-rock, stevige riffs en het bekendere beukwerk. “Stargazing” heeft bijvoorbeeld die fijne afwisseling, maar daarin hoor je ook dat de cleane zang soms niet helemaal top is. Aandachtspuntje. Bij de wat lange uitgesponnen stukken verslapt mijn aandacht soms, maar haak ik weer aan als er hier en daar een mooie opbouw vertoond wordt, zoals in “Track Into The Sky”. Leuk koortje op het eind ook. De laatste twee post-rock nummers zijn ook smaakvol afgewisseld tussen sfeervol en stevig. Knap gedaan. Ondanks een enkele inzakker is All Is Chaos gewoon een belachelijk straf album. Zeker voor muzikanten van hun leeftijd.
mij=Keremos / PIAS
2 reacties