Voor een band die ik bij de vorige release nog in grote stadions plaatste, begint deze nieuwe plaat met een behoorlijke portie ingetogenheid en twijfel: ‘Maybe there’s no use, in things being like they used to, and maybe there’s no use, in the way it was before.’ De vechtlust lijkt wat verdwenen te zijn bij The Boxer Rebellion. Opener “No Harm” laat een heel nieuw, sereen geluid horen van deze band, dat vooral door de zang regelmatig doet denken aan The Blue Nile. Na de wat mindere, up-tempo single “Step Out Of The Car” komen enkele nummers langs die vooral herinneringen oproepen aan het betere, serieuze werk van A-Ha. Vooral als zanger Nathan Nicholson de hoogte ingaat lijkt het net of Morten Harket zo weer uit zijn stripboekje stapt. Uit een combinatie van The Blue Nile en A-Ha zou iets mooi kunnen ontstaan, maar toch beklijft de muziek van The Boxer Rebellion niet. Het is allemaal net iets te gladjes, te uitgedacht, te steriel. Uitgedacht? Ja, een nummer met de titel “Organ Song” dat doodleuk begint met de klanken van een kerkorgel is uitgedacht. En behoorlijk suf ook. Ik realiseer me plotseling wat me zo tegenstaat in dit album en misschien eigenlijk wel deze band. De band is gewoon te braaf, op het stichtelijke af. Het album eindigt zoals het begon, met een rustig nummer dat opnieuw in het teken staat van twijfel. Er staan best aardige momenten op The Cold Still, maar toch blijf ik het gevoel houden dat The Boxer Rebellion een band is die het ook allemaal even niet meer weet.
Mij=Absentee / Rough Trade
op het kerkorgeltje na ben ik het niet met deze recensie eens. grappig, veel mensen roepen dat Union beter was dan dit album, net als ik over The National vaak hoor dat mensen Boxer beter vinden dan High Violet. In beide gevallen ben ik juist gecharmeerd van de meer ingetogen, minimalere composities. The Boxer Rebellion klinkt mij op The Cold Still helemaal niet te braaf, eerder meer volgroeid en minder pretentieus, wat ik een plus vind