Dreigende aanzwengelende muziek, een huilende vrouw wat overgaat in een schreeuw, de muziek die abrupt stopt en vervolgens overgaat in het volgende intro. Een uitgesponnen duister stuk met kamerbrede toetsen en snerpende gitaren. Het is zo’n typische progrock opening wat je gelijk thuis laat voelen op dit album The Nightmare Becomes Reality van Anime Morte. Het intro duurt zo een paar minuten totdat het duidelijk overgaat in het eerste couplet en de zanglijn.. Ehm.. Oh nee het intro duurt nog even voort, grappig hoe men het moment van de zang weet uit te stellen. Zou het een bijpassende dreigende stem met enkele grunts, of toch een heldere cleane stem worden met rustige coupletten en mooie samenzang in de refreinen? Ah daar is het moment dat de zanger. Niet dus. Ah ik snap het al, het volledige eerste nummer van lengte is natuurlijk instrumentaal om je muzikaal goed in te kunnen leven. De overgangen kloppen allemaal volgens de geldende progregeltjes, met de typische spannende ingehouden stukken en opnieuw die toetsenpartijen met gitaaruithalen. Referenties aan bands als IQ als Frost* sluimeren door mijn hoofd als na het volgende intro dan eindelijk de eerste zang. Hmm nog steeds niet, ze willen de spanning zo wel heel erg lang opbouwen. Muzikaal gezien klopt het allemaal en valt er genoeg te beleven maar als na elf nummers en 47 minuten duidelijk wordt dat die zang nergens meer komt, bekruipt me toch een beetje een onvoldaan gevoel.
mij=Transubstans / Clearspot
2 reacties