Ben Ottewell – Shapes & Shadows

Ben Ottewell, die naam zei me niks. Maar dat duurde niet lang, zodra Ottewell zijn mond opendoet gaan de gedachten terug naar zomervakanties van lang geleden, waar we in de auto meeblèrden met een tape van het album Liquid Skin. Een van de leukste platen van Britse bodem, wat mij betreft. De band Gomez heeft daarna in Europa eigenlijk nooit meer op groot enthousiasme kunnen rekenen, maar men zegt dat ze in Amerika nog altijd gewaardeerd worden; als hardwerkende live-band. Gomez heeft altijd een weidse landschappensfeer gehad, en dat gevoel heeft Ottewell op zijn eerste solo-album behouden. Ottewell is van de drie Gomez-vocalisten degene met de opvallendste stem. Soulvol knauwend, met een vleugje grunge van Eddie Vedder. Een vertrouwd geluid met vertrouwde begeleiding. Op de achtergrond van de titeltrack bubbelt nog wel een synthesizer, maar voor de rest is het gewoon rootsrock zoals we van hem kennen, al zijn er iets meer gevoelige ballades, check “Take This Beach”. De onnadrukkelijke, onopvallende kwaliteit van het gebodene maakt dit slechts negen liedjes tellende album in eerste instantie wat teleurstellend. Je kunt er iets te makkelijk je schouders bij ophalen. Maar die korte speelduur heeft ook een vreemd voordeel. Binnen no time heb ik iedere luisterbeurt de liedjes twee keer gehoord. En een paar dagen later daar weer een veelvoud van. En dan zitten ze meezingbaar in de kop geramd. Geen hoogtepunten, geen dieptepunten. En allemaal met dat overkoepelende gevoel van brede, oneindige Amerikaanse wegen, karrend door hete woestijnen en koele bossen met overal shapes en shadows van vervlogen lief en leed… ‘Where you run to I don’t care/Just take a piece of what we share.’

mij=Eat Sleep/PIAS