Soulful Man bevat slechts zes songs, maar wel eentje van tien minuten (opener “Quatorze”) en eentje van maar liefst twintig minuten (“Blue Grandma Sun”). Met “Quatorze” is al zonneklaar wat je van de jonge Duitsers in Cliffsight mag verwachten: psychedelische hardrock met een randje stoner, waarbij de bluesjams niet geschuwd worden. Met name door het laatste, in combinatie met de zang van Tim Cammerzell, heeft het nogal eens iets weg van The Doors. Zoals er wel meer associaties te vinden zijn, trouwens, want heel origineel of verrassend is het allemaal niet. Daar staat tegenover dat het allemaal wel erg goed wordt uitgevoerd. Met name de langste tracks zijn geslaagd, simpelweg omdat daar het meest in gebeurt qua stijl- en ritmewisselingen. Dit is het debuut van drie jonge muzikanten, dus er is alle reden om optimistisch te zijn dat de originaliteit ook nog gaat komen.
The Might Could is de nieuwe band van ex-Alabama Thunderpussy-gitarist Erik Larson. Hun geluid is flink wat steviger dan dat van Cliffsight, want ze brengen een soort brulstoner ten gehore, die op de beste momenten wel iets van Switch Opens wegheeft. Op andere momenten is het nogal voorspelbaar, waarbij de heren het grootste deel van de tijd maar twee versnellingen in huis lijken te hebben. Qua composities laat dit album dus nog wel wat te wensen over. Daar staat tegenover dat ballad “When The Spirits Take Control” een lekker mopje vuige southern rock laat horen. Helaas blijken de vocale kwaliteiten juist daar onvoldoende om er zonder valse noten doorheen te komen. Op de valse noten na is de uitvoering op dit album daarentegen goed, want lekker smerig en rauw, waardoor het uiteindelijk toch nog wel op een voldoende uitkomt. Desondanks blijf ik het gevoel houden dat ze veel beter kunnen.
mij=Cliffsight: Long Hair / Clearspot; The Might Could: Small Stone / Bertus
Spotifylinkje voor The Might Could