Ik kan me ergens wel voorstellen dat een band zichzelf verder wil ontwikkelen, de grenzen opzoekt van zijn kunnen, het experiment aangaat, afwijkt van platgetreden paden en hongerig op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen. Dat kan ook de brandstof zijn om plezier in het spel te houden. Dat je de fans van het eerste uur dan niet op hun wenken bedient, vind ik alleen maar grootmoedig. De vijfde plaat van Dredg, Chuckles And Mr. Squeezy, lijkt ook niet meer op de Dredg die ik me kan herinneren. De progressieve rock is definitief bij het oud vuil gezet en de band heeft zich in een midlifecrisis gestort. Producer Dan the Automator (Gorillaz, Kasabian, Peeping Tom) heeft een flinke vinger in de pap gehad bij de wijze waarop het album tot stand is gekomen. De tracks werden via email rondgestuurd en langzaam opgebouwd en aangevuld. De opnames zelf waren kort en krachtig, om de spontaniteit en de essentie van hun muziek te behouden. Het resultaat is een album met elf – nogal futloze – popsongs. Natuurlijk kennen we die lichtelijk penetrante zang van Gavin Hayes, die op den duur nogal op je zenuwen kan gaan werken, maar op dit album erger ik me vooral aan de zanglijntjes, die vaak wringen met de (soms aardige) onderliggende muziek. Ondanks een paar aanstekelijke refreintjes (“The Ornament”, “The Thought Of Losing You”, “Sun Goes Down”) gaat het soms hopeloos de mist in, zoals in “Where I’ll End Up”. Een vreselijke meezinger eerste klas. Categorie Vader Abraham of een slechte smartlap. Brrrrrr. Nee, eerdere albums waren toch spannender en doeltreffender. Alsof je een partje sinaasappel denkt te eten en het blijkt grapefruit te zijn. Nogal een bittere ervaring.
mij=Superball / EMI
4 reacties