I Am Oak – Oasem

Ik heb weinig meegekregen van de songfestivalrariteiten van afgelopen week. Het is al jarenlang een aanfluiting en niet alleen muzikaal gezien. Ik vind het op zich niet stom dat Nederland hier elk jaar weer aan deelneemt, maar stuur dan tenminste iets dat echt afwijkt. Hij zal het zelf niet willen, maar van mij mag Nederland bijvoorbeeld zo Thijs Kuijken uitzenden. Vorig jaar debuteerde hij als I Am Oak met het prachtige On Claws en nu keert hij sneller dan ik verwacht had terug met Oasem. En daarop staan wat mij betreft zo 4, 5 liedjes waarmee Kuijken een heel mal uitgedoste zaal vol Eurovisie songfestivalliefhebbers onherroepelijk het zwijgen mee op kan leggen. Zijn liedjes zijn voor het gros al korter dan drie minuten, dus daarin zal het probleem niet liggen. Dat zal eerder zitten in het tonen van lef van Nederland om eens gewaagd te selecteren. Met een rijker geluid dan op zijn debuut klinkt I Am Oak op Oasem warmer en gemoedelijker, zonder daarbij de bijna sacrale sfeer geweld aan te doen. Hij speelt ontspannen wat met elektronische percussie en toetsen. Soms doet hij dat wat nadrukkelijker. Zoals in het prachtige “Giant”, waarin de achter elkaar aan golvende zanglijnen me bijna in slaap wiegen, maar de rijkheid aan details me in sluimerstand toch wakker houden. Af en toe (bijvoorbeeld “I”) vind ik dat er net iets teveel strijkers de songs in gefietst worden, maar dat is misschien een kwestie van smaak. Ik hoor liever een song als “Horizon”, dat me ook uitermate geschikt lijkt om te draaien terwijl je overzee je gedachten de vrije loop laat. Sowieso is de manier waarop Kuijken zijn stem in meerdere lagen inzet subliem en bijna bedwelmend. Al zal het net zo gemakkelijk zijn iemand te vinden die totaal niet tegen zijn soms bijna naar falset neigende stem kan die ook prettig lijzig uit de hoek kan komen. Het zal mij allemaal worst wezen. Als ik Oasem draai, valt alle last even van me af. En dat kan ik op het moment wel even goed gebruiken.

mij=Snowstar / Rough Trade