Ouwelullenmuziek. Zo wordt mijn muzieksmaak vaak omschreven door anderen. Ik kan er niet wakker van liggen, ik heb nu eenmaal een zwak voor (de betere) americana, singer-songwriter en countrymuziek. En ik word daarin dit jaar ruimschoots op mijn wenken bediend. Zo brachten Lucinda Williams en Emmylou Harris dit jaar allebei een album uit die hoog in mijn voorlopige jaarlijst staan. In deze lijst is Barn Doors And Concrete Floors van de 29-jarige Amerikaan Israel Nash Gripka nieuw binnengekomen. Opgenomen in een oude schuur in de Catskill Mountains met Sonic Youth drummer Steve Shelley als producer is dit de opvolger van zijn debuut New York Town uit 2009. Vanaf de mondharmonicatoon in opener “Fool’s Gold” ben ik geboeid. Invloeden van The Band, Neil Young & Crazy Horse en in “Louisiana” van The Rolling Stones zijn duidelijk hoorbaar. Gripka’s stem heeft wat weg van die van Ryan Adams maar lijkt nog meer op die van John Fogerty. Wat de elf songs gemeen hebben is dat ze melodieus en heel, heel erg aanstekelijk zijn. Na een paar keer horen zitten ze in je hoofd en zing je ze mee. “Goodbye Ghost” en “Sunset, Regret” zijn intens en meeslepend, mede door achtergrondzang van The Fieros die hem afgelopen maand ook begeleidden tijdens optredens in Nederland. In “Bellwether Ballad” horen we Gripka alleen op akoestische gitaar en het ontroert. Velen zullen Barn Doors And Concrete Floors betitelen als een ouwelullenplaat maar wie beter luistert hoort een weergaloze cd die verslavend is. Het lijkt mij sterk dat er dit jaar een betere americanaplaat gemaakt gaat worden.
mij=Continental Song City
4 reacties