Low

Fans van Low kunnen weer glimlachen. De band rondom het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker brengt op 12 April ,C’mon uit via Sub Pop. Het negende album van Low, een band die door muziekpers wordt beschreven als een van de pioniers van de ‘slowcore’. Het is een term die Alan de afgelopen jaren heeft verworpen. Een kleine week na een integrale albumpresentatie op SXSW zit hij op het zonnige terras van Café De Pont een serie interviews te geven.

Het praatje vooraf wordt meerdere keren onderbroken. ‘Niet bewegen’, zegt Alan. Hij plukt een mug weg die op mijn hoofd is geland. De La Chouffe die per misverstand aan hem wordt bediend weigert hij vriendelijk. Als aanhanger van ‘De kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste dagen’ (oftewel de Mormonen) is Sparhawk niet het prototype rockster: hij drinkt niet, rookt niet en hij sport regelmatig. Ook zijn meest heldere herinneringen aan Amsterdam zijn bescheiden te noemen. Alan: ‘Ik ben hier vaak geweest. Ik heb vooral veel hardgelopen hier…meestal in de regen.’

mij=Interview: Jasper.
Voor veel fans van Low staat de videoclip voor “Breaker” nog sterk in het geheugen gegrift. Hier is te zien hoe Alan in zijn keuken een taart binnen drie minuten verschalkt alsof het de laatste taart op aarde is. Maar wat gebeurde er precies toen de camera stopte met filmen? Alan: 'Je kunt het aan het einde van de clip een beetje zien dat mijn buik…' Hij stopt zijn zin om de spastische, kokhalzende beweging expliciet uit te beelden. 'Het leek alsof ik over moest geven, maar kon het voor het grootste gedeelte binnenhouden. Een kwartier lang zat ik hevig te trillen. Ik vertelde (de rest van de bandleden) nog: 'Niet lachen. Blijf gewoon vooruit kijken en klappen.' Aan het einde zie je dat Mimi bijna in de lach schiet.' Als mormoon in een alternatieve rockband is een compleet gezonde levensstijl voor Sparhawk meer een ideaal dan alledaagse realiteit.
Innerlijk conflict
Samen met Mimi heeft hij afgelopen jaar gewerkt aan een moderne dans/muziekvoorstelling getiteld Heaven. Naast het verzorgen van live-muziek moest het echtpaar ook meedoen met de dansers. 'De meeste muziek is geïmproviseerd. Het was er interessant om op deze manier te werk te gaan. Dit is een hele andere vorm van kunst dan popmuziek. Ik was onder de indruk van de discipline en toewijding die de dansers en choreografen erin stopten. Dans is een kunstvorm waarbij je soms door de bomen het bos niet meer ziet, met al die figuranten die je hersenen bestoken met allerlei beslissingen.' Alan slaakt een diepe zucht. 'Het is ontzettend intensief. Het is een apart perspectief wanneer je een stap naar achteren neemt en bij jezelf gaat denken: 'Waar gaat dit eigenlijk over?' Deze voorstelling was heel precies gechoreografeerd, maar van buitenaf lijkt het op complete nonsens.' Voor Sparhawk was het daarom niet altijd even makkelijk om zich op het creatieve proces te kunnen focussen. 'Ik denk altijd bij mezelf: 'Hoeveel mensen zijn vandaag gestorven door verhongering, terwijl ik hier kleine minuscule beslissingen maak over iets wat misschien vijftig mensen te zien krijgen?'
Het innerlijke conflict bij Sparhawk is duidelijk aan zijn moeilijke frons af te lezen. 'Het is een gebruikelijke uitspraak van mij. Kunst en het creatieve drijfveer erachter kan zichzelf soms opslokken. Het lijkt af en toe ondoorgrondelijk ten opzichte van andere problemen.' In Alans leefgemeenschap is liefdadigheid namelijk een belangrijk iets. Zo heeft hij bijvoorbeeld uitgebreid met de Maasai-stam in Kenia gewerkt om daar een school te bouwen. Alan relativeert verder: 'Misschien ligt het iets meer voor de hand voor iemand die geen conventioneel leven leidt.'

Natuurlijke reverb
Het laatste optreden van Low in Nederland was in het kader van het Heartland-festival twee jaar geleden. In de Catherinakerk in Eindhoven speelde de band een speciaal aangekleed concert. Alan: 'Het was een samenwerking met (componist) David Dramm. Een grote productie, met veel extra muzikanten en een koor. Zelfs de lichtcrew hadden een eigen creatieve inbreng.' Low heeft achteraf een live EP uitgebracht getiteld Live In Eindhoven, met vier nummers afkomstig van dit bijzondere concert. Op 24 mei staat de band weer in de Catharinakerk, op de eerste avond van het 3 Nights of Heaven-festival. Volgens Alan speelt Low dan vanouds in driemansbezetting: hemzelf, Mimi en de nieuwe bassist Steve Garrington. 'Toen we werden gevraagd er weer mogen te spelen wou ik het eerst niet doen. Ik ben een klein beetje nerveus, omdat het niet hetzelfde zal zijn.'
Dat Low het nieuwe materiaal ten gehore brengen in de Catharinakerk is niet meer dan logisch. C'mon is namelijk opgenomen in de Sacred Hearts Studios, een omgebouwde kerk in thuishaven Duluth, Minnesota. Eerder werd hier Trust (2002) opgenomen. Alan veronderstelt dat het verkennen van de natuurlijke versterking en reverb in deze ruimte sterk de richting van de muziek bepaalde. 'Toen we daar gingen spelen wou ik niet officieel beginnen met de opnames. Ik zocht een ruimte die dichtbijgelegen en goedkoop was. Op deze manier konden we zonder tijdsdruk en stress te werk gaan.'
Sparhawk denkt dat het ontbreken van onnodige spanning het opnameproces van C'mon zo vluchtig maakte. Dat terwijl Low vrijwel nooit veel materiaal achter de hand heeft. Alan: 'Meestal schrijf ik net genoeg voor de plaat. Ik heb veel ideetjes die verspreid liggen in notities, maar geen complete nummers. Ik ben wat dat betreft niet vruchtbaar. Als ik iets afmaak doe ik het met de intentie het uiteindelijk op te nemen op plaat. Ik heb door de jaren heen geleerd, dat je tijdens het schrijven al een vaag beeld hebt hoe de nummers uiteindelijk moeten gaan klinken. Maar dan eindig je met een compleet ander resultaat…hopelijk beter. We wisten in ieder geval dat deze nummers ingetogener en persoonlijker van aard waren.'

Soapbox
Alan schetst een vergelijking met de vorige full length van Low, Drums And Guns (2008). 'Dat waren meer soapbox-songs. Op een groot platform staan en pleidooi geven aan een groep mensen tegelijkertijd. Bij de meeste nummers op deze plaat is er meer sprake van een open communicatie. Op een eerlijke manier.' C'mon is volgens hem een warmere, vollere plaat geworden. Alan: 'Minder dissonantie, minder noise. We wilden zien hoe onze muziek zou klinken als het gepolijst was. Vaak heb ik de neiging de muziek een beetje te verminken zodra het voor mijn gevoel iets te volmaakt klinkt.'
Matt Beckley werd door de band gevraagd om C'mon te produceren. 'Ik heb Matts vader (Gerry Beckley) een paar jaar terug ontmoet', aldus Sparhawk. 'Hij zong in de band America (bekend van het nummer “Horse With No Name”, red.). Door de jaren heen kwamen we ze tegen wanneer we in LA waren.' Uiteindelijk was er sprake van een hechte vriendschap. Alan: 'Ik wist dat Matt zich bezig hield met pitchcorrectie voor Britney Spears en daarnaast werkte met popsterren als Katy Perry en Avril Lavigne. Maar omdat ik hem persoonlijk goed kende, zijn muzieksmaak en zijn gevoel voor humor, had ik het gevoel dat ik hem kon vertrouwen. Hij ging ons in ieder geval niet laten klinken als Ke$ha.'
Volgens Alan heeft de band het altijd prima gevonden de producer alle vrijheid te geven, zonder achterdochtig over de schouder mee te kijken. 'Het samenwerken met een Steve Albini of Dave Fridmann werkt niet anders. In het verleden pakte het goed uit voor ons. Je doet wat je doet, ik blijft klinken als mezelf.' Alan haalt zijn schouders op en peinst melancholisch door. '(Matt) was bekend genoeg met wat wij doen om het te respecteren. Hij had het juiste perspectief en de juiste mogelijkheden…' Alan pauzeert. Zijn hoofd beweegt van links naar rechts alsof hij de zonnestralen in zijn ogen wil mijden. 'I don't know' floept er een stuk of drie keer uit terwijl hij tussen de oren graaft naar de juiste woordkeuze. Dan grinnikt hij olijk: 'Ik vind het leuk dat deze samenwerking een beetje pervers en tegendraads is.'

Mr. Tambourine Man
Denkt hij er zelf weleens aan om nummers voor mainstream popartiesten te schrijven? Alan: 'Soms denk ik daar wel eens aan ja. Ik heb een keer gehoord dat die gozer van Weezer soms langs de platenmaatschappij gaat en wat nummers dropt die bestemd zijn voor de pop-punk bandjes.' Maar een nummer schrijven voor een Taylor Swift of een Hilary Duff? 'Ik denk dat ik wel een nummer voor Ke$ha kan schrijven' Justin Bieber? Alan grinnikt. 'Dat gaat wel een beetje ver. Afgelopen jaar heeft Robert Plant trouwens een plaat gemaakt, Band of Joy, waarin hij een paar van onze nummers (“Monkey” en “Silver Rider”) coverde…dat is wel een enorme eer.'
Onder vele jonge alternatieve bands behoort Low inmiddels ook tot de categorie 'oude helden'. Waar een groot deel de bijna eindeloze mogelijkheden van het digitale tijdperk gretig omarmt, zijn er ook bands die zich ertegen verzetten. Labelgenoot Fleet Foxes twitterde (ironisch genoeg) onlangs dat computers en mp3tjes de totale muzikale ervaring ernstig ondermijnen: 'I never once gotten goosebumps listening to a song on laptop speakers. It's pure information. Fuck computers.'
Sparhawks reactie is genuanceerder. 'Vanaf het begin zijn we altijd al bezig geweest met het herproduceren en vermenigvuldigen van originele dingen. Ik luister zelf liever met grote speakers: hoe meer diepgang en hoe minder overduidelijk digitaal, des te beter. Maar of het nu een mp3 of op plaat is, ik huil tijdens “Mr. Tambourine Man” net zo veel.' Hij hoopt dat mensen wel waarde blijven hechten in goede audio-kwaliteit. 'En ik denk dat dit altijd van toepassing zal blijven. Mensen hebben het recht hun relatie met muziek op eigen manier te koesteren.'