Een paar weken terug schreef ik een stukje over The Electric, een zomers rapgebeuren dat ik in Parijs ontdekt had. Een andere, minstens zo zomerse cd die groots in de FNAC te vinden was, is de nieuwe van Munk. ‘Hee, bestaan die ook nog’, dacht ik. Ik had namelijk ergens in 2004 bij de Bullit in Eindhoven (van die winkel bestaat tegenwoordig alleen nog maar een webshop) Aperitivo gekocht, Munks debuut-cd die destijds vooral instant hip was dankzij de medewerking van James Murphy (LCD Soundsystem) aan Kick Out The Chairs. Sindsdien is van het duo Munk alleen nog Mathias Modica over, en van de punkfunk slechts nog funk. Leuke electronische funk, dat wel. Beck, Groove Armada, Basement Jaxx, dat werk, maar dan kleinschaliger. Even terug in de geschiedenis: in 2008 bracht Modica als tweede Munk-album Cloudbuster uit, waarvan “Live Fast Die Old”, de Bastian-achtige Shazam-remix van Down In L.A., The Rat Race (en de Siriusmo-remix) en “Bohemian Mud Strut” best leuk zijn. Als je tenminste wist dat het bestond, want ik heb die plaat in Nederland destijds nergens zien liggen. Ook deze derde plaat The Bird and the Beat nog niet, hoewel die (zelfs qua hoes) lijnrecht op dat spoor doorgaat. Allerlei talen en exotische invloeden passeren de revue, zoals in de volgende single “Mis Labios”. In “A Bored Heart” zit weer een leuk keyboardloopje en in het wel héél simplistische “Tipsy?” doet Munk zowaar een poging om de hitgevoeligheid van het allerbekendste lalala-zomervakantienummer ooit te benaderen. Maar het blijft gemoedelijk. Iets té. De vloek die Jamiroquai de laatste jaren treft. Zo door de jaren heen lijkt het om die reden Munks voornaamste prestatie om door allerlei voorname artiesten succesvol geremixt te worden. Zo werd “Back Down”, dat alleen op een losse EP is uitgebracht, onlangs door Cut Copy geremixt. Met dit nieuwe materiaal kunnen we er in elk geval weer een zomer tegenaan.
mij=Gomma
2 reacties