Net als de meesten leerde ik Nazareth kennen door de van de Everly Brothers gecoverde ballad “Love Hurts”. Ik wist wel dat de Schotten eigenlijk een rockband waren vanwege een van mijn eerste albums, een verzamelaar met vijf bands (in de bijzondere combinatie Nazareth, Status Quo, Gabriel-era Genesis, Kraftwerk en Bachman Turner Overdrive), maar dat nummer was toch bepalend voor mijn beeld. Dat veranderde flink toen ik No Mean City aanschafte. Crisis, wat een rauwe stem! En vergeet niet dat dat was in de tijd dat AC/DC Brian Johnson nog niet als boegbeeld had en Lemmy gold als het summum van rauw. Het is niet te geloven dat Dan McCafferty zijn stem niet al volkomen aan flarden gezongen heeft, maar anno 2011 (44 jaar na oprichting!) is Nazareth nog steeds actief. En nog steeds is gedegen bluesrock de basis voor de schurende stem van McCafferty. Big Dogz is studio-album nummer 22 en begint lekker met “Big Dog’s Gonna Howl”. Helaas is dan het hoogtepunt van dit album al voorbij, want over de rest van het album ligt een deken van vermoeidheid. Een enkele keer flakkert er weer iets van inspiratie op, bijvoorbeeld in de ballad “When Jesus Comes To Save You Again”, maar te vaak is het een standaardbluespatroon, waar nogal makkelijke, lome riffs overheen gelegd worden waarna het geheel langzaam naar een afsluiting sukkelt. Hier en daar lijkt geprobeerd te worden een hitje te fabriceren (“Radio”) uit al duizend keer gebruikte elementen. Jammer, want qua geluid is er niets mis. Het is rauw en zonder opsmuk, waardoor de blues beter dan ooit tot zijn recht komt. Het is jammer dat de compositorische hoogtepunten zo schaars zijn op dit album.
mij=Edel / V2
4 reacties