Soms verwacht je op basis van alleen al een bandnaam gewoon een lekkere bak spierballenherrie. Als ik enigszins huiverig dit Reptilians van Starfucker opzet, blijk ik er helemaal naast te zitten. Het album opent met gezellige gitaarklanken over een snerpende beat. De sound van Starfucker doet aan de psychedelica van bands als Flaming Lips en Passion Pit denken. Reptilians is het tweede album van de band die zelf ook nogal met de lastige bandnaam worstelt. Eerst was het Starfucker, toen werd het Pyramidd, later toch maar weer Starfucker. En regelmatig wordt de iets veiligere afkorting STRFKR gebruikt. Dat gedoe met de bandnaam is eigenlijk al net zo knullig als de muziek die wordt geproduceerd door deze Amerikanen. Knulligheid van de vervelendste soort. Er is nog met alle mogelijke studiotrucs geprobeerd om de zang nog enigszins zuiver te maken, maar de collectieve samenzang gaat na enkele nummers enorm op de zenuwen werken. Als niemand in de band kan zingen, neem dan gewoon een instrumentaal album op! Ook de mix is slecht en het geluid van de toetsen vaak te schel. De meeste composities zijn simpel, of domweg saai en zielloos zoals “Mona Vegas”. Starfucker dingt met dit Reptilians mee naar de award voor het meest overbodige album van het jaar.
mij=Polyvinyl / Sonic
4 reacties