Yann Tambour is (vooral) in Frankrijk gekend voor zijn andere groep Encre, die hij vijf jaar geleden in de ijskast stopte. In 2007 ging hij verder als Thee, Stranded Horse, inmiddels is dat ingekort tot Stranded Horse. Omdat hij het allemaal wat simpeler en recht door zee wenste, zo laat hij in dit telefonisch interview weten. Dat is eigenlijk ook al één van de redenen geweest waarom hij begonnen is met Thee, Stranded Horse. ‘Ik verhuisde van Parijs terug naar mijn geboortestreek Normandië, waar ik een huis dichtbij de zee huurde en dat betekende ook dat ik de mensen waarmee ik werkte achterliet (Encre was een solo-project maar live een full band). Een paar jaar daarvoor had ik bovendien de kora ontdekt en wilde ik meer met dat instrument gaan werken. Al heb ik met Encre wel nog Encre a Kora opgenomen, wat meer samples en gelaagde kora stukken waren dan echte songs.’
mij=Interview Nathalie.
Kora
‘Ik heb de kans, dat ik daar op het platteland helemaal alleen zat met een instrument dat ik nog aan het ontdekken was, met beide handen aangegrepen en ben Thee, Stranded Horse begonnen. En omdat ik geen band meer om me heen had moest ik wel aan een live solo act werken. Dat betekende dat hoe ik met muziek werkte volledig moest veranderen.’ Als ik hem vraag hoe hij bij de kora is uitgekomen, vertelt hij enthousiast dat een vriend hem meegenomen had naar een jazz festival waar hij in de ban raakte van de kora door een optreden van een Somalische band. ‘De muziek had iets onbaatzuchtigs en nostalgisch. Het trieste maar tegelijkertijd helende aan dat optreden had een ongelofelijke aantrekkingskracht op me en naarmate het concert vorderde merkte ik dat het geluid van de kora dat teweeg bracht. Uiteindelijk ben ik, nieuwsgierig als ik was, dichterbij gaan kijken en bedacht ik me dat ik misschien dat instrument ook wel kon bespelen. Het paste precies in de richting die ik op wilde met muziek schrijven. Ik had het idee dat het wel eens bij mijn ontwikkeling zou kunnen helpen. Dus uiteindelijk heb ik het instrument gekocht. Al was dat ook nog een heel gedoe omdat ik de kora tijdens een tour met Encre in Berlijn zag staan en er geen ruimte was in het busje. Uiteindelijk ben ik dan na de tour maar vanuit Frankrijk teruggereden naar Berlijn om het instrument op te halen. Thuisgekomen, ben ik er dan mee gaan prutsen.’
Lachend legt Tambour uit dat hij op internet zocht hoe hij de kora moest stemmen, wat nog niet zo makkelijk was aangezien een paar snaren in zijn gezicht gesprongen zijn. En als je niemand kent die het instrument speelt dan is het toch allemaal wat lastiger aan te leren. ‘Ik ben klassiek geschoold in gitaar spelen dus in eerste instantie ben ik de kora ook zo gaan benaderen. Maar ik ben natuurlijk na verloop van tijd ook platen waarop de kora (en muziek uit Mali) bespeeld wordt gaan beluisteren en heb daar veel van geleerd. De eerste muzikanten waar ik naar luisterde waren Toumani Diabate en Ballaké Sissoko. Dat album waar ze samen spelen New Ancient Strings is zeker weten mijn favoriete album, en maakte dat ik het instrument nog interessanter vond.’ Vervolgens vertelt hij nog een anekdote: ‘een paar jaar na mijn kennismaking met de muziek van Ballaké Sissoko belde de organisatie van een festival me op, of ik een duo set wilde spelen met de man? Je kunt je wel voorstellen dat ik deze kans met beide handen aangreep.’ Als ik vraag of hij verder nog beïnvloedt wordt door bepaalde muziek, legt Tambour uit dat hij dat probeert te vermijden. ‘Ik heb een heel uitgebreide smaak, dus luister veel verschillende muziek. Natuurlijk zijn er bands die me beïnvloedt hebben maar ik ben me daar niet constant van bewust en ben er zeker niet mee bezig om dat te gebruiken. Als fervent muziekliefhebber kan ik je wel vertellen dat ik recent een album van Tim Buckley ontdekt heb: Blue Afternoon, een plaat die ik blijkbaar eerder niet opgemerkt heb. De afgelopen tijd heb ik ook veel naar een re-issue van een oude psychedelische classic geluisterd; Parallelograms van Linda Perhacs. En verder komen Léo Ferré, -een fantastische Nederlandse band die je wel kent – The Ex met hun laatste plaat (Catch My Shoe, red.), The Last Poets en Moondog regelmatig voorbij.’
Humbling Tides
Op Humbling Tides is het niet meer alleen Yann Tambour en een kora, zoals op debuutplaat Churning Strides, maar worden ook de cello en viool uit de kast getrokken. ’Ik wilde geen blauwdruk van het vorige album maken. Sommige nummers hadden gewoon iets extra’s nodig, maar het moest ook weer niet een volledig gearrangeerde plaat worden. En er waren ook een paar mensen waar ik graag mee samen wilde werken voor die specifieke arrangementen, zoals de eerder genoemde Ballaké Sissoko, die meespeelt op “Shields”. ‘Al was dat dus meer een weerzien, want ze deden ook al een EP samen Thee, Stranded Horse and Ballaké Sissoko. ‘Net zoals op deze EP heb ik het produceren ook op Humbling Tides overgelaten aan Antoine, mijn sound engineer. Ik had er eigenlijk wel genoeg van om alles maar zelf te produceren, en tegelijk kon ik me daardoor meer op het spelen zelf concentreren. In eerste instantie zijn we in een studio beginnen op te nemen, maar dat voelde niet goed, dus ben ik weer gaan opnemen in hetzelfde huis als voorheen, de plek waar ik opgroeide. Een rustige omgeving dichtbij de zee, dat had ik nodig om dit album te maken. Het gevoel dat daar over me heen komt hoor je terug in de muziek en dat is precies wat ik wilde. Al klinkt dit nu weer zeer mystiek en zo zit ik eigenlijk niet in elkaar. Ik moet zelfs toegeven dat we de eerste versie van het album volledig in de studio hadden opgenomen maar dat we weer helemaal opnieuw zijn begonnen aan de kust.’
Op Churning Strides waagde de singer-songwriter zich aan een cover van T.Rex (“Misty Mist”), deze keer worden The Smiths en hun “What Difference Does It Make?” van een Stranded Horse saus voorzien. ‘Er is een nummer op het vorige album dat ik aangepast heb om live te brengen, inclusief een nieuw einde. En hoe vaker ik dit gedeelte speelde, hoe meer ik me realiseerde dat deze compositie goed zou passen bij een Smiths cover. Ik ben dan begonnen met de tekst van “What Difference Does It Make?” erover heen te zingen en dat paste wonderwel. Het ontstond spontaan, ik was er helemaal niet mee bezig om een Smiths cover op te nemen maar hield er wel een ‘nieuw’ nummer voor de plaat aan over. Het patroon dat ik had kwam overeen met die riff van Marr en daar heb ik dan wat akkoorden aan toegevoegd, dat is kort gezegd wat ik gedaan heb.’
Op Humbling Tides wisselt hij, zoals ook op de vorige plaat, het Engels met het Frans af. Zo is er “Les Axes Déréglés”, een nummer waarvan hij zegt, nadat hij er even over nagedacht heeft, dat het over het noorden kwijt zijn gaat. ‘Mijn teksten zijn vaak surrealistisch, er zitten niet echte topics in. Het is meer een vignette dat erover heen hangt. Er zijn wel dingen die ik door mijn songs wil uiten, maar ik probeer daar niet te veel over na te denken. Ik laat het maar een beetje in het midden. Je verliest namelijk de magie van een nummer als je er teveel controle over wil hebben wat iedereen er van moet denken.’
Samenwerking
Werkte hij zowel met Encre als met Stranded Horse al in meerdere of in mindere mate samen met andere muzikanten, nu is hij ook te beluisteren op het debuutalbum van de Belgische groep Hoquets. Lachend laat hij weten dat hij een grote fan van de groep uit Brussel is. ‘Eigenlijk ben ik hun eerste groupie, al heb ik nog met niemand van hen de lakens gedeeld. Ik was bij één van hun eerste concerten in Lille, aangezien ik al tijden bevriend ben met Maxime (Lê Hung, bandlid Hoquets / Tom Sweetlove en eigenaar van het Matamore label, red.). De aparte dingen die zij doen spreken me echt heel erg aan. Toen hij me belde of ik mee wilde werken aan Belgotronics ben ik in de auto gesprongen, aangezien ik toch maar een uurtje van Brussel woon en heb mijn steentje bijgedragen. Het was in een uurtje geklaard.’ Het samenwerken met andere mensen blijkt dus toch wel belangrijk te zijn voor Yann Tambour zo beaamt hij zelf verbaast. ‘Daar lijkt het wel op ja. Bedoel mijn focus ligt toch wel op het alleen maken en uitbrengen van mijn muziek, maar ik neig wel steeds meer naar samenwerking. Zo zitten er nog meer samenwerkingen op de korte termijn in de pijplijn. Maar ik hoop vooral dat ik nog veel kansen krijg om met Ballaké Sissoko te werken, hij is toch mijn ultieme muzikale partner.’
2 reacties