De band met de minst overtuigende rocknaam van het moment is in het thuisland Zweden met dit album op de eerste plaats in de albumcharts binnengekomen. Logisch ook, want The Poodles weet iedere keer het juiste geluid neer te zetten: commerciële rocksongs met de nodige bombast, niet te braaf geproduceerd en met een zanger (Jakob Samuel) die een Axl Rose-achtig stemgeluid heeft dat je onmiddellijk herkent. Zo ook op Performocracy dus. Opener “I Want It All” is op en top Poodles en je zit er meteen in. In dit genre ligt de eenvormigheid altijd op de loer, maar The Poodles blijken die klip moeiteloos te omzeilen. Door steeds andere details aan te dragen hebben de songs iedere keer weer een eigen gezicht. Een vervormde gitaar, een rustig piano-intro, een stukje uit een speech van Martin Luther King. Ik weet het, het klinkt als een wel heel bekende trukendoos. Sterker nog, het ís een heel bekende trukendoos. Wie niet van happy-go-lucky-hairmetal houdt, hoeft ook echt niet aan dit album te beginnen. Maar gecombineerd met de goede composities en de heerlijke uitvoeringen levert het voor liefhebbers van het genre een heerlijke plaat op. Diepgang nul, da’s waar. Maar wie maalt daar nog om als je zo lekker naar het einde van een cd wordt gebracht?
mij=Frontiers / Rough Trade
2 reacties