Timber Timbre – Keep On Creepin' On

Van elk concert dat ik bezoek, maak ik een of twee kiekjes met mijn mobiel. Dat doe ik al jaren en ondertussen heb ik een verzameling met honderden foto’s, met de bedoeling er ooit nog eens ‘iets mee te doen’. Wat, dat weet ik nog niet, maar dat is een ander verhaal. Als ik terugkijk naar de foto’s van vorig jaar zie ik er een paar die ogenschijnlijk mislukt zijn. Het zijn de foto’s van Timber Timbre in De Bolder op het Great Wide Open festival van 2010. Plaatjes met een vaag gekleurde donkere gloed, maar er is geen optredend artiest op te bekennen. En dat terwijl ik pal vooraan stond, op aanraakafstand van zanger/gitarist Taylor Kirk. Tenminste, dat vermoed ik, want in het schaarse licht met de rookmachine op tien waren van de drie Canadezen enkel hun silhouetten te zien. De muziek was al net zo ongrijpbaar. Mysterieus, griezelig, met stiltes waarin je soms niet meer hoorde dan onaangeraakte, resonerende snaren van gitaar, lapsteel en viool en de met veel reverb omgeven stem van Kirk. Uitgeklede, hypnotiserende spookhuisblues in een donker, stampend vol maar muisstil campingrecreatiezaaltje op Vlieland. Een dierbaar hoogtepunt, voor mij en voor vele andere gelukkige aanwezigen. Dit geluid, dat na twee wat meer conventionele folkbluesalbums gevonden is op het gelijknamige album van Timber Timbre uit 2009 (heruitgebracht in 2010), wordt op het nieuwste album Keep On Creepin’ On voortgezet. Deze plaat is wel iets soulvoller dan zijn voorganger, waarbij de staccato piano een grotere rol krijgt toebedeeld ten koste van de swampgitaar en er meer versieringen zijn aangebracht met weelderige vioolarrangementen of krakende saxofoon. Maar niets is wat het lijkt, want de kwade moerasgeesten liggen steeds op de loer en nemen bezit van de band wanneer het al te aangenaam wordt. Briljant, mysterieus en ongrijpbaar, maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Alhoewel…

mij=Arts And Crafts/PIAS