tUnE-yArDs – w h o k i l l

Ik had een waar wow!-moment zoals ik dat maar een of twee keer per jaar heb als ik iets nieuws hoor. Het was bij eerste beluistering van het tweede album van tUnE-yArDs, w h o k i l l. tUnE-yArDs’ eerste, het met cassetterecordertjes in elkaar gesleutelde lo-fi album Bird-Brains, was in 2009 compleet langs me heengegaan. Of toch niet; want als ik goed had opgelet, had ik al kennis kunnen maken met de prachtsong “Fiya” van dat album, dat gebruikt werd in een Blackberry Torch-commercial. tUnE-yArDs is een mevrouw met de naam Merrill Garbus. Behalve dat ze gezegend is met een unieke stem met een groot bereik (ik dacht eerst een man te horen), heeft ze een dosis creatieve hersencellen met knetterend kortsluitende dwarsverbanden waar je helemaal lijp van wordt. De gesamplede stemmen, geluiden en breaks buitelen over elkaar heen en alsof dat niet genoeg is laat ze je met een geflipte mengelmoes van folk, freejazz maar vooral Afrikaanse pop- en straatmuziek alle hoeken van de kamer zien. Alsof Staff Benda Bilili een dagje in een zomers park doorbrengt met The Avalanches, CocoRosie, Dirty Projectors en Vampire Weekend om maar wat te noemen. Maar in tegenstelling tot het introverte, wat al te eclectische Bird-Brains, is dit tweede album veel coherenter: stuk voor stuk sterke songs met kop en staart waarin hyperactieve passages afgewisseld worden met eerlijke, breekbare, bijna verstild wiegende songs (zoals “Wolly Wolly Gong”), waarin steeds weer die onnavolgbare stem van Merril Garbus centraal staat. Hier kun je de zomer wel mee door en er is voldoende kans om haar aan het werk te zien. tUnE-yArDs speelt, naar verluidt met hulp van een bassist en een blazerssectie, op diverse Europese festivals en komt meerdere malen naar Nederland waaronder het Into The Great Wide Open-festival. Het moet gek lopen wil dat geen hoogtepunt worden.

mij=4AD / V2