Walk The Line 2011 – Zaterdag Napret

Zaterdagmiddag in Den Haag. De temperatuur is niet onaangenaam, maar echt terrasweer is het niet. De terrassen van De Grote Markt zitten dan ook niet helemaal vol als we aankomen. Of zal dat komen door Zeus, die een openlucht-optreden geeft? Als dat het geval is dan wordt Den Haag door meer muziekbarbaren bewoond dan gedacht, want Zeus speelt een gloedvolle set southern rock met folkrandjes. Instrumenten gaan van hand tot hand en daar meerstemmige zang is fantastisch. We zijn meteen wakker met deze puike opener van Walk The Line Dag 2.

mij=Door: Gr.R. en Jasper. Foto's: Dennis en Tim
Door een wat verlaat diner missen we helaas The Staves, maar dat biedt wel de kans om nog een toefje Wallis Bird mee te pakken. Ze speelt solo vandaag, al doet de geluidsman nog een nummertje mee op klarinet. Wallis Bird is een bijzonder charmante persoonlijkheid die haar (linkshandige!) akoestische gitaar aanvalt, als ware ze een riffmeister in een speedmetalband. De snaren vliegen dan ook in het rond, maar met het intense optreden neemt ze De Zwarte Ruiter compleet voor haar in. Indrukwekkend!

En indrukwekkend is ook Hundreds. Ook daar een vrouw op het podium, maar die heeft een ietwat koelere uitstraling, ondanks haar felle danspasjes, als ze niet hoeft te zingen. En dat mag ze van ons zo vaak mogelijk doen, dat zingen, want wat een indrukwekkende stem! Ondersteund door haar broer en slechts spaarzaam verlicht brengt ze een duistere, maar toch gloedvolle show.

In de Rootz spelen vanavond uitsluitend Canadese bands onder de noemer Canadian Blast. Waar Zeus met hun breed uitgemeten americana-geluid hierbij prima aansluit, kiest Jon Janes alias The Mountain And The Trees voor een ingetogen invalshoek. Zoals zijn pseudoniem al verraadt, hoor je regelmatig bergen en dergelijke natuurverschijnselen terug in de mierzoete kampvuursongs. Janes heeft zijn grappen al hapklaar liggen.

Als hij het publiek vraagt of er bergen in Nederland zijn, weet hij het antwoord zelf al te formuleren: in Nederland liggen ze natuurlijk onder water! Zucht. In tegenstelling tot Wallis Bird komt Janes’ act een beetje geregisseerd over en dat geeft zijn muzikale performance nogal gebrekkige diepgang. Dat is jammer, want deze jongen is zeker een natuurtalent.

In de Grote Zaal van Paard van Troje is Akron/Family begonnen. En ze maken hun faam van herriefolkies helemaal waar. Vooral als ze te gitaren erbij pakken en de toetsen en effectenbakkies even links laten liggen gaat het los. Er wordt puik meerstemmig gezongen, iets dat het kenmerk is van dag twee van Walk the Line. Als van oudsher schieten ze van hot naar her in de nummers.En hoorden we daar een toefje Motorpsycho langskomen? Dat is natuurlijk altijd een aanbeveling. De gitaren worden node gemist bij PVT, in de kleine zaal van het Paard. Donkere elektronica, een overstuurde bas, een jachtig industrialsfeertje met jaren tachtig referenties, maar ik heb meermalen gedacht “en zet nu eens een goede gitaar in!”.

Bij binnenkomst in De Zwarte Ruiter zet James Friley, oftewel Idiot Glee de Bill Withers-cover cover “Ain’t No Sunshine” in. De eigenzinnige geluidskunstenaar komt nauwelijks boven het rumoerige cafégeluid uit. Erg zonde, want deze jonge mormoon uit Kentucky is een van de weinige artiesten die zich niet laat categoriseren. Friley zelf lijkt zich trouwens minder te storen aan het publiek dan uwe recensent. Het lijkt alsof hij gewoon in zijn eigen slaapkamertje maar wat zit aan te kloten.

Fijn dat we de figuurlijke speld wel horen vallen bij Thus:Owls in Het Nutshuis. De band rondom het echtpaar Erika en Simon Angell is druk bezig geweest aan de opvolger van Cardiac Malformations. Dit is muziek die veel aan de verbeelding overlaat: spannende, gelaagde intermezzo’s die de mond open doet vallen, waarbij de manische gitaarexplosies van Simon en het ontroerende goudkeeltje van Erika de boel bijeen houden. Tijdens een Zweeds onderonsje lacht Simon schaapachtig dat hij niets kan verstaan en de moedertaal van zijn bandgenoten nog moet leren. ‘Behalve als ze mij belachelijk maken.’, aldus de Canadese gitarist en rechterhand van Patrick Watson.
In de Kleine Zaal van het Paard staan twee spooky little girls genaamd Lauren geconcentreerd gebogen achter de knoppen. Mevrouw Flax en Dillard, samen door het leven als Creep, roeren door een heksenketel met keyboards, drones, electrobeats en gitaar als belangrijkste ingrediënten. Bijna iedereen voor het podium staart verschrikt als een hert op een drukke snelweg naar de kleurrijke caleidoscoopachtige visuele ondersteuning. Deze wisselen zich af met videobeelden die niet zouden misstaan in zo’n low budget videoclip die je vroeger op Wet & Wild voorbij zag komen. Om te voorkomen slaapwandelend te eindigen in een Hot Topic-winkel haken we na een kwartiertje spacen af.

Nog zo’n opvallend puntje op Walk The Line. De baard was al jaren met een opmars bezig, maar is nu definitief doorgebroken. Ook de drie jongens, althans die uitstraling hebben ze nog wel, van Royal Bangs. Maar het is alleszins volwassen wat ze neerzetten op het podium. We kunnen het aloude recensentenstokpaardje: het woord eclectisch er weer eens voor afstoffen. Vervelen doet het nergens en ze weten de afwisseling dermate goed te doseren om voortdurend bij de les te blijven. Het puike seventiesrock einde was de kers op de taart.

The Phantom Band heeft net als Royal Bangs goed geluisterd naar de muziek uit de jaren zeventig. En de jaren tachtig. En heeft daar iets volslagen eigens van gemaakt. Het kleine podium van The Phantom Band staat ramvol, met zes men, waaronder vier gitaristen (inclusief de bassist), maar een ieder krijgt ruimte om te excelleren. Zanger Rick Anthony heeft een prachtige Cave-iaanse druipsnor en doet qua uiterlijk ook wel een beetje aan Cave denken, op zijn prachtige stem na, die weer richting een jonge Johnny Cash gaat. Het instrumentarium is uitgebreid en tot twee keer toe komt er een melodica langs en dat is een pluspuntje. Goede doomrock, voor een helaas alras leeglopende zaal, want Cold War Kids gaat beginnen.

Eerst nog even langs het Nutshuis voor een stukje Erland and The Carnival, de band rondom Erland Cooper. Hij heeft Simon Tong (The Verve) en David Nock (The Cult) weten te strikken voor zijn rariteitenkabinet, dus veel fout gespeelde noten zullen we hier niet horen. Voor het eerst tijdens Walk The Line 2011 huist er een fijne kroegsfeer in Het Nutshuis, waardoor een goed optreden alleen maar toegevoegde waarde kan zijn. Erland and The Carnival speelt zwevende artsy partsy freakfolkrock op virtuoos niveau, maar bij de bandleden overheerst de routine. Hierdoor voelt het optreden teveel als een showcase in plaats van een muzikale belevenis die publiek en band gezamenlijk koesteren (zoals bij Akron/Family eerder op de dag).

De indierock van de jongens van Cold War Kids heeft onlangs een commerciële opknapbeurt gehad en dat is te horen in de grote zaal. De jongens spelen een degelijke show, het songmateriaal is adequaat, de publieksrespons is goed, maar ik mis iets. Een stukje intensiteit bij de band, een rauw randje. Ze kunnen me er nog niet hun show mee intrekken. Rauwe randjes genoeg bij T3ETH in de kleine zaal Het Paard. Een drummer op een uitgekleed drumstel, een beatmaker met, ietwat potsierlijk, een laptop in de hand en een hysterische zangeresje, klein van stuk, doch groot van daden, want als ze merkt dat het microfoonsnoer lang genoeg is, gaat ze, al zingend, voorop in de circlepit. Prettig ranzig en aangenaam hysterisch omschreef de festival organisatie de electropunk/danceband en zelden waren deze woorden meer waar dan vanavond. Tot slot mag de band die de dag aftrapte voor ons, Zeus, nog het slotakkoord geven in een te lege Rootz. Het is een mooi eind van een prettig festival. Nu eens kijken of de organisatie weer zo’n goede kijk gehad heeft en we weer drie namen kunnen bijschrijven als ‘eerst op Walk the Line’ en vervolgens doorgebroken…