Walk the Line – Voorpret

Ergernis, bakken vol met ergernis! Iedere keer als je naar de site van het Walk the Line festival wilt, begint het ermee dat je wel de goede URL moet intikken want anders kom je op een kattensite uit), dan moet je door een zuchtend en puffend intro heen en vervolgens duurt het nog uren voor je alle informatie hebt. Alles beweegt, tintelt en kraakt, maar functioneel is het niet en bloedirritant wel. Ik vind dat zo’n enorm minpunt voor een festival dat verder tot een van de leukere van Nederland behoort! Zelfs het blokkenschema is door toedoen van veel en veel te ver doorgeslagen artwork bijzonder slecht leesbaar. Ik kom voor voor de bandjes en de sfeer, niet voor een absurde egotrip van van een webbouwer! Overigens kunt u deze tekst ook één op één kopiëren voor een festival als Lowlands. Het zou zowaar een zinnige bezuiniging op het cultuurbudget zijn. Leest u mee, Halbe Zijlstra?

Anyway, dat is er uit en we gaan ons nu focussen op datgene wat wel goed is. En er is me een hoop goed aan Walk the Line. Het is een betrekkelijk nieuw festival, vorig jaar voor het eerst georganiseerd, maar het was meteen een schot in de roos. In de binnenstad van Den Haag – alles is gesitueerd rondom de Grote Markt – werden op meerdere locaties op kruipafstand van elkaar leuke bandjes geprogrammeerd. Vóór het festival had u er nog nooit van gehoord, aan het eind van het festivalseizoen waren ze de hype van het jaar. We noemen een Warpaint, een The Crookes, een Sleigh Bells, als ik zo eens naar de line-up van vorig jaar kijk. Lopen dat soort ontdekkingen er dit jaar ook weer bij? We gaan eens kijken…

mij=Door: Gr.R.
We beginnen gemakkelijk en kijken naar de “headliners”. Ik vind de laatste plaat van Cold War Kids te glad geproduceerd, maar de band scoorde er wel een 3FM Megahit mee en het zou best eens kunnen dat dit het laatste festival is waar u de kans hebt hen van dichtbij te zien. Grijpt’m als het uw ding is! Ook The Boxer Rebellion zat al met een betere producer in een betere studio en die gaan ook hard die kant op. Zij staan respectievelijk zaterdag en vrijdag in de grote zaal van het Paard. Andere grote namen zijn de herriefolkies van Akron/Family en Broken Records, die vreemd genoeg, beide dagen aftrappen in de grote zaal. Voor hen hoop ik dat het niet al te zonnig en warm is buiten, want anders konden dat wel half lege zalen blijven vanwege volle terrassen.

Op de vrijdag vinden we nog de vrolijke danspop van Arsenal, gewoon uit België, en de stuiterpop van Dutch Uncles. Deze laatsten spelen keurig in de traditie van Field Music, die vorig jaar uitblonken op Walk the Line. Persoonlijk spreekt mij de 80ties wave van The Pigeon Detectives ook erg aan, maar ik ben benieuwd hoe hun grote gebaren uitpakken op een klein podium. Eerder die dag staan op datzelfde podium een van de favorieten van FU-collega André in de vorm van The Deer Tracks. Een mooie kans om eens te checken of zijn enthousiasme voor dit Zweedse duo terecht is.

Op de zaterdag hebben we voor de hippe dansers en dito fotografen Te3th en The Subs en kijk ik uit naar Crystal Fighters, die ik al met hun prettige dansfolk zag schitteren op Eurosonic. Jonathan Jeremiah is er voor de meisjes en diegenen die hun ritalin vergeten zijn, staan vooraan bij Royal Bangs. Een aparte vermelding is er voor Wallis Bird, wiens akoestische versie van “Just Can’t Get Enough”, op Spotify, een hoogtepuntje is. De geheimtip van de dag is Hundreds, maar ook dan moet u het terras weer vroeg willen verlaten. Ik heb er in ieder geval zin in. Eens kijken of we dit jaar ook weer de hippe parels zien…