Warpaint

De meningen waren vrijwel unaniem positief: Warpaint was het absolute hoogtepunt op de laatste editie van London Calling in Paradiso in 2010. Dat de vier dames uit Los Angeles er goed uitzien helpt natuurlijk, maar ook muzikaal was het allemaal dik in orde. Waarschijnlijk de reden dat ze dit jaar op de grotere Europese festivals te zien zijn, waaronder Lowlands.

mij=Interview: Blink
Onlangs kwam het debuut van de band uit: The Fool. Het heeft even geduurd, Warpaint is al sinds 2004 in diverse bezettingen actief. Vooral qua drummer wilde het maar niet lukken. 'We hebben inmiddels met vijf verschillende drummers gespeeld' aldus bassiste Jenny Lee Lindberg. De zoektocht kwam uiteindelijk in 2009 ten einde toen ze in Stella Mozgawa de perfecte aanvulling vonden.
Het is een gezellig stel, die ritmesectie van Warpaint. Op de plaat en live doodserieus, tijdens het interview vrolijk en zelfs nogal giechelig. Natuurlijk kan ik het niet laten om Jenny even te vragen naar haar mooie zus, de actrice Shannyn Sossamon, die een rol speelde in de prachtige film Rules of Attraction. 'Shannyn was de reden waarom ik naar LA verhuisde. Zij was al actrice en mij leek het ook wel wat. Ze heeft ook nog een tijdje bij Warpaint gedrumd maar kon door haar acteerwerk uiteindelijk geen tijd meer vrijmaken voor de band.'
Ook de andere bandleden blijken met acteerambities in LA te zijn beland. Alleen drumster Stella is een 'echte' muzikante. Jenny: 'Stella was al jaren fan van de band en kwam naar enkele van onze concerten. Ze hoefde geen auditie te doen, maar hoorde er op een dag gewoon bij. Ze is de meest technische speler van de band, waardoor we meer dingen kunnen doen.' Pas na enkele maanden durfde de Australische Stella zelf ook ideeën aan te dragen en eerder geschreven nummers op haar eigen manier te spelen. Stella: 'Elke drummer kan een opname exact naspelen, maar ik vind het leuker om nieuwe dingen te proberen. Ik ben gewend om veel verschillende muziekgenres te spelen en beslis live vaak spontaan wanneer ik meer of juist minder power in een nummer wil leggen.'

In 2008 verscheen de eerste EP van Warpaint, Exquisite Corpse, een plaat waarbij de oorspronkelijke opnames door Red Hot Chili Peppers-gitarist John Frusciante van behoorlijk wat effecten werden voorzien. John was de vriend van zangeres Emily Kokal, dus zijn hulp was snel geregeld. 'Nadat we de EP hadden opgenomen heeft John er een enorm psychedelische stempel opgedrukt. Hij deed er helemaal zijn eigen ding mee. Hij heeft instrumenten toegevoegd en ook zelf dingen ingespeeld. Hij nam onze opnames als de basis en werkte er twee maanden heel hard aan.' aldus Jenny.
Het debuutalbum The Fool klinkt aanzienlijk minder weird dan de EP. De zang is minder vervormd en ook is de sound een stuk rustiger. Hoe werden de nummers geschreven? 'We hebben het dit keer veel meer zelf in de hand gehouden. Wanneer je met alleen vrouwen speelt, ontstaat een zeer intuïtief proces. Het schrijven gaat min of meer vanzelf. De essentie en de energie is eigenlijk al die jaren gelijk gebleven. Iemand begint iets te spelen en de rest gaat meedoen. Zo simpel is het eigenlijk.' Stella: 'We hebben een groot aantal nummers geschreven, er bestaat een 'crazy binder' met 35 mini-discs met stukken van nummers. We zouden zo ieder jaar een album kunnen uitbrengen, want we zijn continu aan het schrijven als we tijd hebben. Zelfs tijdens soundchecks proberen we nieuwe dingen uit.'
Als ik zeg dat hun sound me sterk doet denken aan Ataxia, het samenwerkingsproject van Frusciante en Josh Klinghoffer (begin dit jaar verving Josh John als gitarist bij de Red Hot Chili Peppers en Josh drumde ook nog een blauwe maandag bij Warpaint), wordt dit beaamd. Jenny: 'Het is in ieder geval een betere vergelijking dan die met The XX of Cat Power, die we vaker horen. De zeer melodieuze manier waarop Josh bas speelt, sprak me enorm aan. Emily was een groot fan van John's solo-werk, en dan vooral zijn gitaarspel. Als ik nu naar vroeg werk van John luister, herken ik er wel het spel van Emily in.'

Een persoonlijke favoriet van The Fool is het nummer “Baby”. Jenny weet nog goed wanneer dat nummer tot stand kwam: 'Het was 2005, we zaten samen in een woonkamer, waren dronken en toen zong Emily plotseling dit nummer. Ze wilde eigenlijk gaan slapen maar ik heb haar wakker gehouden en gedwongen het nummer af te maken en op te nemen. In de studio hebben we er uiteindelijk alle vier op gezongen en het nummer was vrijwel in één take af.' En hebben ze zelf nog favorieten op het album? '”Bees” en “Shadows”, zonder enige twijfel!'
Onlangs nam de band ook een cover van Bowie's “Ashes to Ashes” op voor een album waarvan de opbrengsten naar War Child gingen. Niet een beetje riskant om zo'n bekend nummer te nemen? Jenny: 'Ja absoluut. Eigenlijk wilde Emily “African Night Flight” opnemen, maar het is toch “Ashes to Ashes” geworden. We moesten kiezen uit een lijst en deze was nog over. We hebben de cover zo simpel mogelijk gehouden, maar toch gebeurt er veel in het nummer.'
Dat Warpaint de hype zal waarmaken en meer blijkt te zijn dan een hobbyprojectje van twee Chili Peppers is inmiddels wel duidelijk. Vooral live maakt de band grote indruk, niet in de laatste plaats door de power van de ritmesectie. En dat het bij de samenzang allemaal niet altijd helemaal klopt, dat maakt het alleen maar extra spannend.