De populariteit die Battles de afgelopen jaren vergaard heeft, heeft mij best verbaasd. Het is nu niet bepaald zo dat deze Amerikanen met hun hyperkinetische muziek die alle kanten opvliegt (behalve de goede volgens mijn moeder) gemakkelijk in het gehoor ligt. Ondanks dat onconventionele karakter werd hun eerste cd Mirrored een hit. Na hiermee eindeloos getoerd te hebben was het hoog tijd voor een opvolger. Dat daar langer op gewacht moest worden kwam onder meer omdat Tyondai Braxton de band verliet om zich te richten op een solocarrière. Dat had de doodsteek kunnen zijn voor Battles, Braxton leek met zijn gitaarspel, keyboard en vervormde zangsamples toch wel van essentieel belang voor het Battles geluid. Beetje dom om dat te denken, want het is nu niet bepaald zo dat John Stanier (Helmet), Ian Williams (Don Caballero) en Dave Konopka (Lynx) nietskunnende koekenbakkers zijn. En dat bewijzen ze op Gloss Drop. Alhoewel die plaat iets makkelijker in het gehoor ligt dan Mirrored is Battles allesbehalve haar angel verloren. De songs klinken af en toe wat speelser, meer ontspannen en dat bevalt me wel. De start is met “Africastle” bijvoorbeeld prettig bedeesd, rustig laagjes opstapelend opbouwend en alle neuzen dezelfde kant opzettend. Als een hecht team. Voor het wegvallen van de stem van Braxton hebben ze een gemakkelijke oplossing gevonden. Ze hebben de hulp ingeroepen van Gary Numan, Kazu Makino (Blonde Redhead), Matias Aguayo (een of andere mij onbekende Chileen) en Yamantaka Eye (Boredoms). Dat is dus eerder een versterking dan een verzwakking. Vooral “Sweetie & Shag”, de song met Makino dat bijna op een normaal rock-liedje lijkt, vind ik erg gaaf. Olie in de machine blijft voor mij John Stanier. Wat een beest van een drummer is die man. Retestrak zet hij de band de enige goede richting op: naar nog grotere hoogtes.
mij=Warp / V2
2 reacties