De vorig jaar verschenen Hüsker Dü biografie bleek een beetje tegen te vallen. De feiten en anekdotes klopten maar wat de lezer miste was ‘Waarom ging het mis? Hoe kan zo’n geweldige en invloedrijke band opeens imploderen?’. Juist omdat zanger/gitarist Bob Mould niet aan het boek meewerkte kwamen we daar niet achter. De lang aangekondigde autobiografie van Bob Mould is nu verschenen en gelukkig is dat voor de geïnteresseerde liefhebber een veel informatiever boek. Van zijn jeugd in een disfunctioneel middle class Amerikaans gezin tot een soort wedergeboorte in de gay dancescene van deze eeuw, het is een tumultueuze weg die Bob Mould heeft afgelegd in de eerste vijftig jaar van zijn bestaan. Ik wil voor de aanstaande lezer natuurlijk niet te veel verklappen maar de meer dan ijzige beschrijving van de rolverdeling en relaties tussen de drie oude Hüsker leden (Mould: Greg Norton’s bijdrage aan de band bestond voornamelijk uit het rijden van de bus) staat in schril contrast tot de warme woorden voor Bob’s kameraden in zijn tweede succesbandje Sugar (u herinnert zich vast hun Copper Blue album nog wel), en latere soloprojecten.Als ik Bob’s leven na het lezen van See a Little Light in één woord zou moeten beschrijven is rusteloos het woord dat mij te binnen schiet. Zowel qua muziek (van gitaarrock naar dance en dan toch weer naar gitaarrock om toch de dance weer niet los te laten) als qua levensstijl (van speedy punkrocker naar mollige songwriter tot afgetraind sportieve gay) is Bob Mould een schoolvoorbeeld van iemand die zichzelf steeds weer opnieuw weet uit te vinden zonder (zo lijkt het) zijn geloofwaardigheid ooit te verliezen.
Een bijzondere man, zonder twijfel, en nee, die Hüsker Dü reünie maken wij hoogstwaarschijnlijk nooit meer mee.
mij=Little Brown and Company
4 reacties