Ik heb ontdekt dat Bon Ivers Justin Vernon en ik wat gemeen hebben. Allebei zijn we groot fan van de, mijns inziens, zeer ondergewaardeerde Indigo Girls. Vernon vindt hun “Fugitive” zelfs de beste song aller tijden. Een concert van The Indigo Girls in 1994 veranderde zijn leven en spoorde hem aan om zelf muziek te gaan maken. De liefde gaat zelfs zo diep dat hij gedeeltes van de tekst van “Fugitive” op zijn borst getatoeëerd heeft. Mijn muzikale heldinnen hebben Vernon blijkbaar het zetje gegeven wat hij nodig had. In 2007 maakten we kennis met Bon Iver via het schitterende For Emma, Forever Ago. Opgenomen in een afgelegen blokhut zong Justin Vernon grotendeels in zijn eentje, ondersteund door kale en veelal akoestische instrumentatie, met zijn prachtige falsetstem zijn liefdesverdriet van zich af. Voor opvolger Bon Iver, Bon Iver is deze soberheid achterwege gebleven en is Bon Iver meer een echte band. De productie en arrangementen zijn veel voller en gevarieerder. Er zijn strijker- en zelfs synthesizerpartijen te horen maar ook gastbijdragen van pedalsteelgitarist Greg Leisz en saxofonist Colin Stetson. Het is goed te horen dat Vernon na zijn debuutalbum zijn horizon verbreed heeft door mee te werken als zanger of muzikant aan albums van onder andere The National, Gayngs en recent Kanye Wests My Beautiful Dark Twisted Fantasy. De tien nummers, allemaal genoemd naar een locatie, laten zich het beste als geheel beluisteren. Ze nemen je mee op een melancholische luistertrip die bij elke luisterbeurt meer moois prijsgeeft.
mij=4AD / V2
2 reacties