Een jochie met een nerdy bril en een albumtitel als Lonerboy, dat zal wat worden. Maar ik zit er totaal naast. Allereerst is Brett Dennen geen jochie meer, hij is de dertig al gepasseerd. Bovendien is dit zijn vierde album. De titel die ik dacht te lezen klopt niet, het moet Loverboy zijn. Dat is toch andere koek. Volgens mij is hij een schatje, behalve dat volgens eigen zeggen het album een ode is aan de liefde, durft hij het ook aan om in de inlay te melden als je er niet van houdt dat je beter naar iets kunt luisteren waar je wel ´happy´ van wordt. Duidelijk. Dennen is dus van de afdeling vrolijkheid met als titelhoogtepunt ″Dancing At A Funeral″. Ondanks dat niet overal reden is tot vrolijkheid is de muziek dat meestal wel. Een soort van positieve singer-songwriter, maar dan in de Amerikaanse traditie van artiesten als Tom Petty en John Mayer, in wiens voorprogramma hij speelde. Geinige plaat dit Loverboy, maar het geluid had alleen net wat opener gemogen. Nu klinkt het instrumentarium wat opeengepakt en dicht gesmeerd. Dat doet de liedjes geen recht.
mij=Dualtone / Bertus
4 reacties