deBeschaving 2011 – Napret

De beslissing om Festival deBeschaving, het reizend festival door Utrecht, in de Botanische Tuinen te organiseren is de beste die ze genomen hebben. Het is de mooiste locatie voor een festival in Nederland. Hier kun je niet snel overheen. Een perfecte locatie voor een festival met alle podia verspreid, rond het fort en via de paden van de tuinen bereikbaar. Her en der puike eetstalletjes ertussen, de mosselen waren goed, en de onvermijdelijke biertap. De weg kwijt raken kon je niet, want je loopt een rondje en komt altijd weer goed uit… Ideaal. Het enige festival dat – qua locatie – in de buurt komt is Fujirock, maar dat is niet bepaald in Nederland. Dus volgend jaar maar wéér in de Botanische Tuinen! Maar, hoe mooi ook, een festival draait om de programmering en hoe zat het daarmee?

mij=Door: Gr.R. Foto's: Tim
Het mooie van een festival in Utrecht is, dat je als Utrechter, op de fiets kunt. Maar dan moest je zaterdag wel tussen de buien door laveren. Dezelfde buien die de rode draad vormden op deBeschaving. Maar gelukkig zijn alle optreden overdekt, in tenten. Door wat onduidelijkheid waar mijn ticket in te wisselen zijn is de eerste band die ik hoor The Medics, een jonge Utrechtse band. Ze bestaan nog maar kort maar spelen al een energieke show met dansbare rock voor een nog vrij leeg podium. Wat vooral opvalt is dat geluid kei- en keihard staat. Er staan meer Utrechtse bands op het programma, want ook Pien Feith speelt een thuiswedstrijd. En een ding valt op als ze opent met “What Pleases You The Most”, haar electrorock past veel meer in zo’n tent dan in de zaal. Vooral met de galm van de tent wordt het een stuk krachtiger. Nog krachtiger zelfs. Het eerste pluspuntje van de dag. Na een stukje Dazzled Kid, waar Tjeerd Bomhof geen moeite heeft om de Grote Tent, die voor het eerst is volgelopen, om zijn vingers te winden, is het tijd om eens verder te kijken dan de muziekpodia. Op het terrein is een puike koffie verkrijgbaar [echt puik – red.] en met die koffie in de hand gaan we naar Andre Manuel, die een stuk uit zijn show Leve de Man van de SVP speelt. Terwijl Andre ouderwets alle religies tegelijk een hak zet, breekt voor de eerste keer een enorme stortbui los. Het was ook de goden verzoeken natuurlijk. De tent stroomt gelijk vol en die zien een puike Manuel [ook echt puik – red.], die zich al improviserend door zijn show heen werkt. Een goede toevoeging aan de line-up, die cabaretacts.

In de grote tent is ondertussen Morning Parade begonnen. De show laat zich in eerste instantie aanhoren als lekker energieke festivalrock, een beetje in de Snow Patrol-hoek, maar na verloop van tijd valt vooral de eentonigheid op. Er zit niet veel afwisseling in de nummers. Maar het kan ook zijn dat het een brij lijkt doordat het geluid nog steeds veel te hard staat. De Belgen van Balthazar hebben het wat dat betreft beter voor elkaar. Ze beginnen in een half volle tent, maar gedurende hun set weten ze de langzaam vollopende tent te overtuigen met hun elektropop. De meerstemmigheid is uitstekend en opvallend is de drummer die achter zijn drumstel staat. Dat lijkt me toch niet comfortabel. Het programmaboekje noemt Radiohead als voorbeeld, maar dat hebben we niet gehoord. Maar zo stonden er wel meer vreemde verwijzingen in het boekje.

deBeschaving heeft niet alleen muziek en cabaret op het programma staan, maar ook dans. En als er iemand weet hoe je popmuziek en dans moet combineren is het Penney de Jager. Ze staat op het festival met haar Burlesque Express en dat is een verrassende show, met een klein erotisch ondertoontje. Ideale festivallengte, een half uurtje en aan het eind mag het publiek meedoen. Alsof de duvel ermee speelt breekt er ook hier weer een stortbui los.

Ook The Coral heeft te maken met een te hard geluid, maar net iets buiten de tent, in het zonnetje dat inmiddels weer eens gaan schijnen, is het goed vol te houden met de indierock van The Coral. Beter dan met Ginger Ninja. Vrolijke pop inderdaad maar de muziek van de Denen wil niet beklijven. Daarvoor is het iets te licht. Ook de show van Hooverphonic wil maar niet opschieten. De nieuwe zangeres, Noemi Wolfs, moet duidelijk nog wennen, want ze zegt geen boe of bah tussen de nummers en de band staat erbij alsof ze een kunstje afdraaien. Hier staat een act gemakzuchtig geld binnen te harken, hoorde ik om me heen. Nee, dat was totaal anders bij het Ierse And So I Watch You From Afar, the band with the long name, volgens henzelf. Experimentele instrumentale postrock die piept, kraakt en stuitert. Het dendert allemaal op een bijzonder hoog tempo en op een bijzonder hoog niveau door en doet de matte show van Hooverphonic terstond vergeten. Als een van de gitaristen het publiek ingaat om nog een moppie te spelen, kan het helemaal niet meer stuk en gaat het dak eraf. Dit was het hoogtepunt van de avond.

Omdat we toch in de rockmode staan gaan we meteen door naar De Staat, die zichzelf naar de eredivisie van de Nederlandse Rock heeft gekatapulteerd en dientengevolge spoedig Europees mag gaan. Dus we pakken ieder optreden mee, nu het nog kan. Machinery heet de nieuwe plaat en dat laten ze zien doordat op het podium een joekel van een machine gebouwd is. Een machine die aan het eind van de show in beweging komt en meespeelt. Indrukwekkend. Indrukwekkend is ook het geluid, want ze hebben eindelijk het lek boven en De Staat is goed te verstaan.

Er staan meer Ierse bands dan ASIWYFA op het festival. Ook folkrock-darlings Villagers spelen op deBeschaving. Hun plaat Becoming a Jackal is indrukwekkend, maar live komt het nog niet aan. Live is er iets teveel dadendrang, waarmee het optreden verzuipt in goede bedoelingen. Daar heeft Midlake geen last van. Integendeel zelfs. Hun show is misschien wel iets te clean. De muziek is goed, het geluid ook weer, de twee dwarsfluiten komen goed door, de samenzang is prachtig, maar je zou iets meer ballen verwachten. Een gitaartje dat net even iets harder scheurt. Een nummer waarin even wat geïmproviseerd wordt. Het blijft indrukwekkend wat Midlake doet, maar de verrassing is er niet meer. Bij afsluiter Jungle By Night is die er nog wel. Negen man op het podium en het swingt de pan uit. De Beschaving is bijna afgelopen maar menigeen grijpt de afrobeatjazzrock van Jungle By Night aan om nog even te dansen. Heerlijke afsluiter.

Na drie jaar wachten was er eindelijk weer een deBeschaving en het was een bijzonder succesvolle editie. De locatie, in de Botanische Tuinen was perfect, het programma afwisselend en uitstekend en de catering was goed voor elkaar. Veel beter zie je het niet op de Nederlandse festivals. Een dag voor het festival kwam het bericht dat deBeschaving uit de kosten is, dus hopelijk is er volgend jaar weer een editie. Weer in de Botanische Tuinen natuurlijk. En met een geluidsman die niet doof is. Dan zorgen wij wel voor beter weer…