Digitalism – I Love You, Dude

Ik sleep het debuut van Digitalism al jaren in m’n dj-mapje mee. Moeten meer bands doen, de tracklisting gewoon op de cd zelf afdrukken. Ideaal. Hop, cd in je mapje, kun je het doosje en hoesje meteen wegtiefen. Nooit meer gedoe wat er nou op welke track staat. Ja, ik weet het, een professionele cd-speler heeft een lcd-schermpje waarop-ie via CD-Text de titels kan laten zien, maar ik sta regelmatig achter behoorlijk crappy ouwe hardware, dus dan heb je dat niet. En ach, soms zijn die lyrics in het boekje nog handig, want het Engels van de twee Duitsers achter Digitalism, Jens Moelle and Ismail Tüfekçi, was niet altijd te verstaan. Anything new? Nou en of. Op hun tweede plaat lijken die teksten belangrijker geworden, zijn er meer pop-invloeden (het refrein van single “Two Hearts”, de coupletten van “Circles” waarin het woord again zowel als ‘agèèèèn’ als ‘agéén’ wordt gezongen). Goose heeft gelijk gehad: de sound van Digitalism is ‘opener’ en softer geworden. Het lijkt bij vlagen analoog, dat van een indierockband (“Forrest Gump”) en het enige unieke nummer op de 4-track EP I Club You, Dude, “Silenz”, bevat wat minimal-knispers. Waarom is dat eigenlijk niet aan het album toegevoegd?
Digitalism staat bekend als ‘die electroband waar zelfs gitaarfans mee kunnen leven’, maar volgens mij zijn ook die fans het meest blij met de instrumentale tracks. Enfin. De hoogtepunten van I Love You, Dude zijn het instrumentale “Blitz”, dat de eerste keer nogal verbluft door zijn akkoordenschema, en de prachtig trage opener “Stratosphere” dat wel om het ohoh-yeahyeahyeahyeah koortje heengeschreven lijkt. Verder had “Just Gazin'” wel van Air kunnen zijn, heeft “Reeperbahn” met zijn ‘Don’t fuck’-refrein iets onverwacht cybergothic-achtigs en had “Miami Showdown” qua sound en eenvoud uitstekend op Daft Punks Tron:Legacy-soundtrack gepast. Had I Love You, Dude 15 tracks geteld in plaats van 10 (net zoals Idealism, nog zonder bonustracks) en een lompere single gehad, dan had ik het album even fantastisch gevonden als Idealism. Nu ben ik er nog steeds erg blij mee, maar beschouw ik het ergens toch ook als een soort zoethouder voor de optredens.

mij=V2