Elliot lijkt in de ambitieuze opener van zijn debuut-album hard op weg om de Nederlandse Jamie Woon (of James Blake te worden). Hij zingt zichzelf a cappella toe (‘I am singing this song to ease my mind’) waarna synthetische strijkers invallen. Breekbaar (wiebelig lo-fi opgenomen) en met wat goede wil van Guillemots-klasse. Ik ga er eens goed voor zitten (kom maar op met die dubstep!) maar Elliot blijkt een wispelturige jongen. “Springtime Butterfly” waar de plaat mee vervolgt is een retecatchy maar ook akelig leeg Idols-popdeuntje, dat hij wellicht aan Jamai zou kunnen slijten. Gelukkig hebben we daarmee wel het dieptepunt gehad, terwijl Elliot nog maar een andere weg inslaat. “Still (Today)” verruilt het wat zompig opgenomen bandjesgeluid voor toetsen en beats, en ditmaal lijkt de onvolprezen Bastian ter inspiratie te hebben gediend. En dat is een vergelijking die gelukkig blijft opduiken. Vreemd is dat niet, want deze Almeerse bibliothecaris was toetsenist in Bastian’s live-band. En dus is Elliot in “Chase The Day” net zo Ready als de Neger des Heils op diens debuut. Zeker in de up-tempo liedjes werkt het rauwe randje in Elliot’s stem prima. Als daar dan in de beste nummers (“Both Of Us”) ook nog wat funky hooks bij klinken, is het helemaal raak. In het eerdergenoemde hoogtepunt “Still (Today)” is dat ook het geval, met goedgeplaatste rust-momentjes (de kickdrum tikt door) en een geweldige Sonic The Hedgehog’s Starlight Zone-synthesizer.
mij=Strfckr Records
2 reacties