Het is nog geen maand geleden dat ik in een stukje over Billy Joels album Turnstiles typte ‘…ik wilde in mijn tienerjaren eigenlijk nog liever in een metalband. Maar dat combineerde zo rot met mijn pianospel.’ Nog geen week later plofte op mijn deurmat Ballads ‘N’ Bullets, de eerste cd van In Legend. En wat maakt die band volgens de bio? Juist ja, pianometal! Dat moest ik gelijk horen natuurlijk, want in mijn hoofd was dat altijd onmogelijk. Toch zou het brein achter In Legend, Bastian Emig, best tot zoiets in staat moeten kunnen zijn. Dat hij geen probleem had om buiten vastomlijnde kaders te werken liet hij al eerder horen bij Van Canto, de heavy metal a-capella band waarin hij weliswaar geen zanger was, maar de drummer/percussionist. En het moet gezegd, Emig komt een heel eind met In Legend. Het duurt zelfs best even voordat ik de gitaren echt ga missen. Dat komt ook wel doordat In Legend meer dan eens meer tegen AOR en hardrock aanschuurt dan tegen keiharde, razendsnelle metal. Zo gemakkelijk is het dus niet om muziek op de piano te maken met hetzelfde vileine karakter zonder ook maar één gitaarsnaar te gebruiken. Vooral de songs waar Emig lekker ferm hamert op de linkerkant van zijn klavier zijn gaaf. Helemaal als in songs als “Pandemonium” en “Elekbö” de bass drum wat hogere snelheden aantikt. Dat de cd me veel aan Savatage doet denken, dat is vast niet gek, maar Jon Oliva sla ik als toetsenist toch net wat hoger aan en na verloop van tijd wordt de stem van Emig net wat te dreinerig en monotoon. Daarom is het wel zo fijn dat in “Stardust” Emig voor de koortjes even zijn vrienden van Van Canto inschakelt. Dat geeft de zang de broodnodige kick. Niet dat Emig een hele slechte zanger is, maar het zou gezien de kwaliteit van het songmateriaal misschien wel een goed idee zijn als Emig zijn songs een volgende keer met ‘echte’ metalmeesters opneemt nemen. Het uur dat Ballads ‘N’ Bullets duurt is nu net te lang.
mij=Steamhammer / SPV / Suburban
2 reacties