Junior Eats Alone – A Forest Without Trees

Bij File Under schrijven mensen met verschillende smaken. Zo hoort het ook natuurlijk, maar er zijn altijd overlappingen. Zoals het Leidse Junior Eats Alone. In zijn recensie van het debuut had Ewie allerlei associaties bij deze band die mij weinig of niets zeggen. Het lollige is dat ik wel weer allerlei ándere associaties heb. Phideaux bijvoorbeeld, de Canadese progrocker met zijn kunstenaarscollectief, Crowded House (“Most Likely You’re Better Off Without Me”) en klassieke Belgenpop als dEUS en Zita Swoon. Waar Ewie het blijkbaar een wat al te los ratjetoe van nummers en invloeden vond, was ik bij elk nummer juist getroffen door de mooie opbouw, de intensiteit en de uitgebalanceerde productie. Dat kan twee dingen betekenen: of Ewie had een niet nader te noemen substantie in de oren bij het vorige album, of Junior Eats Alone heeft een fikse groei doorgemaakt. Ik ga zonder meer uit van het laatste. No way dat Ewie de mooie liedjes, de fraaie (en net niet té lieve) koortjes en de prachtige arrangementen van A Forest Without Trees niet zou hebben ontdekt. Wat ik wel herken, is het pleasende karakter van de nummers. Het zou op het randje van brave kitsch kunnen balanceren, ware het niet dat Junior Eats Alone dat zelf meesterlijk heeft ondervangen door steeds weer licht ontregelende elementen toe te voegen, of het nu lekker overstuurde gitaren, een zoemend orgel of fragmenten uit The Sopranos zijn. Na een klein uurtje rest slechts bewondering.

mij=Minderbinder