Nik Freitas – Saturday Night Underwater

Langzaamaan komt Nik Freitas in zijn eenmanszeilbootje op de radar van het grotere publiek. Hoop ik. De goedmoedige multi-instrumentalist was al jaren actief toen Conor Oberst hem inlijfde in zijn Mystic Valley Band en het uitstekende Sun Down op z’n eigen label uitbracht. Die plaat werd later in Europa door het Duitse kwaliteitslabel Affairs Of The Heart uitgegeven, dat nu ook Saturday Night Underwater het licht laat zien. En licht is het geworden. Waar Sun Down grossiert in melancholische, zeer sterk aan Wilco (en Loose Fur) refererende pareltjes, daar klinkt Freitas nu een heel stuk zonniger. Denk aan Big Star, Anne Soldaat en Nada Surf. Veel van de liedjes zijn versierd met kleine elektronische accenten (bliepjes en beats dus) dat ze nog meer doet zweven. En het niveau? Hetzelfde als voorheen. Freitas blijft een ambachtsman die weet hoe je een perfect popliedje schrijft. Het wachten is eigenlijk op een Amerikaanse regisseur die een liedje van ‘m in een hipster-film gooit. (Net zoals Alexi Murdoch overkwam.) Beste kandidaat daarvoor is het pijnlijk mooie “Hold That Thought”. Een soort zelfhulpboekje in drie minuten, en, het zal aan mij liggen, stiekem toch een liedje waar het ‘weekendje potenbaden aan de waterkant’-gevoel níet aanwezig is. Hij opent met zijn beste gitaarlijn, in een tekstueel sfeervol intro over het overweldigende van de grote stad. Een piano tinkelt als een verwarrende gedachte, Freitas ‘puts a record on’, terwijl een up-tempo en hoog akoestisch gitaartje begint te tokkelen, en dan -beng!- vallen de drums in. Kippenvel. ‘I found peace in the unknown looking at me.’

mij=Affairs of the Heart