“Recorded by Panda Bear in Lisbon at Interpress 2010” staat ergens diep verstopt in de fraaie, uitklapbare hoes van Tomboy. Aha, dacht ik. Een Panda-tussendoortje. Live opgenomen op tournee door Portugal, zoiets. De eerste luisterbeurten bleef ik (niet al te scherp) in die waan. Panda Bear knutselt met galmende mini-loops, die vaak maar een seconde of twee duren, en kweelt er niet al te boeiend overheen. Maar wacht eens, Person Pitch is alweer van vier jaar geleden. En die meerstemmigheid, die krijg je tijdens een concert in je eentje niet voor elkaar. Tomboy is dus inderdaad gewoon een regulier album, en wat mij betreft (het was al duidelijk) een teleurstellende plaat. Daar waar de voorganger beter was dan de hele output van Animal Collective bij elkaar, schuift Panda Bear met Tomboy terug richting het moederschip-geluid van Merriweather Post Pavilion: een echoput én galmbak vol ergerniswekkend zompig bonkende schetsen. Iemand moet me in de comments maar uitleggen wat hier nou precies zo verslavend aan is, want na drie nummers kom ik er niet meer doorheen. Het klinkt als de plaat die Dennis Wilson zou opnemen nádat ie verdronken was. Bezopen (“Surfer’s Hymn”) of lelijk (“Drone”). Er zijn wat uitzonderingen, zowel “Slow Motion” als “Friendschip Bracelet”, grooven spacy. Het helpt als er een paar beat-geluidjes wat concreter klinken. Maar ook die liedjes klinken als iets waar Panda Bear al improviserend met z’n laptop binnen een paar minuten mee klaar zou kunnen (of moeten) zijn.
mij=Paw Tracks
4 reacties