De ontwerper van de hoes heeft er serieus over nagedacht, dat is wel te zien. Wat daarbij ondergesneeuwd is, is de leesbaarheid van bandnaam en albumtitel. The Flying Eyes met Done So Wrong, dus. Wat wel onmiskenbaar aan de onleesbare belettering af te lezen is, is dat het hier retromuziek betreft. En hoe. ‘Gruizig’ en ‘psychedelisch’ hangen al in mijn hoofd na pakweg vier maten en zijn daar tien songs lang blijven hangen. FU-collega Ramon was heel lovend over het debuut van het viertal uit Baltimore. Mijzelf doet het verrassend weinig, eerlijk gezegd. De songs zijn kort gehouden – er komt er maar eentje boven de 5 minuten uit -, ze weten goed wat ze met hun instrumenten doen en ze kennen hun klassieken – doorgaans The Doors en Hawkwind, maar in “Sundrop” opmerkelijk genoeg vooral Nirvana. Helaas knalt er bijna permanent een fors overstuurde gitaar doorheen, en wel zo prominent dat het hele geluidsbeeld erin verzuipt. Weg is de dynamiek. Tel daarbij op dat de drummer steeds net achter de beat zit en je krijgt een album dat als een lang, loom krrrrrrrgrrrrrrrrrkrrrrrr klinkt. En zo worden de doorgaans korte songs alsnog een lange zit. Nog verrassender: de enige songs waar ik een beetje blij van word zijn nou net het dik zeven minuten durende titelnummer, een Black Sabbath meets The Doors bluesy beuksong, en de Americana-afsluiter “Leave It All Behind”. De voornaamste gedachte na afloop is dat ik heb zitten luisteren naar een bandje dat heel veel in zich heeft, maar het er hier niet uit krijgt.
mij=World In Sound / Clearspot
4 reacties