De James Blake-hype van vorig jaar heeft inmiddels een behoorlijk aantal epigonen opgeleverd. En ook al heeft de muziek van de Denen van When Saints Go Machine Blake-achtige trekjes, we zouden ze zwaar tekort doen met deze classificatie. Met de EP Fail Forever eerder dit jaar mocht de wereld buiten Denemarken al kennismaken met de spannende elektronica van de band, maar het oudere werk verbleekt bij dit nieuwe album van de zonderlinge Denen. Het titelnummer en opener van Konkylie heeft een schitterende opbouw en sprookjesachtige sfeer. Vooral de ijle maar warme zang van Nikolaj Manuel Vonsild, die sterk aan het geluid van Arthur Russell doet denken, zorgt voor een prettige compensatie van de kille elektronische klanken. Er is behoorlijk lang gesleuteld aan het album, over de meeste nummers werd twee jaar gedaan, maar het resultaat mag er zijn. Door de vele lagen en details is het een album dat je het beste met een goede koptelefoon kunt beluisteren. Zo zijn er volgens de band op “The Same Scissors” stiekem opgenomen klagende toeristen te horen en hoor je blijkbaar op “Jets” op de achtergrond een van de bandleden de afwas doen. Het zou me niets verbazen als ze met de opbrengsten van dit fraaie album eindelijk een mooie stille vaatwasser kunnen kopen.
mij=!K7/ V2
4 reacties