Achter Big Life gaan een paar namen schuil die op heel wat albums terug te vinden zijn. Steve Newman is behalve op acht albums met zijn band Newman ook te vinden op platen van Steve Overland (FM) en Phenomena. Mark Thompson-Smith was in het verleden zanger van The Sweet en Praying Mantis – in beide bands ver na de succesdagen, dat wel. Maar de heren weten hoe ze een AOR-plaat moeten maken. Zowel compositorisch als qua uitvoering en productie deugt dit plaatje. Een enkele uitschieter (“Calling”, met een leuk gitaarloopje waar net iets te weinig mee gedaan wordt), een paar wat mindere broeders en een reeks nummers die stuk voor stuk aangenaam zijn, maar die niet hebben kunnen ontsnappen aan het grootste euvel in de AOR: de voorspelbaarheid. Ik geloof niet dat er een genre is dat minder ontwikkeling heeft doorgemaakt dan de AOR en ook Big Life gaat daar niets aan veranderen. Een toefje FM, een snufje Survivor, een schepje Toto en huppekee, er is een nieuw poprockalbum. De productie is gelukkig niet in de jaren tachtig blijven hangen, zodat het alleszins genietbaar blijft. Maar origineel? Als een rode clownsneus.
Waar Big Life van de eerste tot de laatste minuut inwisselbaar was met tientallen, zo niet honderden, andere bands, heeft After Hours met John Francis een zanger die vanaf opener “Stand Up” een onderscheidend stemgeluid heeft. Journey’s Steve Perry, in een versie met een wat lager stemgeluid. Maar mét dat lekker raspende randje wat Steve Perry zo onderscheidend maakt. In “Eleventh Hour” doet hij me dan weer denken aan die andere Journeyzanger, Jeff Scott Soto. Francis, gitarist Tim Payne en bassist Martin Walls brachten onder de naam After Hours eind jaren tachtig al een album uit en scoorden een commercieel succes toen het nummer “Take Off” werd geselecteerd voor een Adidasreclame. Nog voor afronding van het tweede album (uiteindelijk verschenen in 1992) was de band echter al uiteengevallen. Nu is het 2011 en proberen ze het nog een keer. De gloriedagen van de AOR zijn al even voorbij, dus ze moeten het nu van specifieke liefhebbers van het genre hebben. After Hours heeft vooral door de stem van Francis, maar ook compositorisch (“Eleventh Hour”, met een fraai einde) net genoeg eigen smoel om in elk geval daar te scoren. Het is ze gegund.
mij=AOR Heaven / Rough Trade
4 reacties