de-Affaire 2011 – Voorpret

De Nijmeegse vierdaagsefeesten duren gek genoeg altijd zeven dagen. Toch is het logisch, de feesten worden rondom het grootste wandelevenement ter wereld gevierd: de Nijmeegse Vierdaagse. Vandaar dus. Dit jaar vinden de feesten plaats van zaterdag 16 tot en met vrijdag 22 juli. Terwijl de helft van de stad zich bezighoudt met het wandelen van achterlijke hoeveelheden kilometers en het kweken van pijnlijke blaren, stort de andere helft zich vrolijk in het feestgedruis. Nijmegen is de oudste stad van Nederland en ooit waren de Romeinen er aan de macht. Er is echter een klein dorpje met gezellige inwoners die de hoempapa en TROS muziek al jaren buiten de deur weet te houden. Festival de-Affaire verzorgt al 25 jaar een oase van goede muziek en gezelligheid. Het Valkhof is het mooie park waar je leuke nieuwe bandjes kunt ontdekken of de betere muziek kunt horen van bands die nog niet ten prooi zijn gevallen aan massale belangstelling. Het festival geeft ook veel ruimte aan de betere of veelbelovende lokale bands. En dat allemaal in verschillende genres. Van subtiele piano tot verwoestende metal, van opzwepende dance tot experimentele klanken.

mij=Door: tBeest
De echte muziekliefhebbers weten het festival inmiddels ook steeds beter te vinden, en dat is niet eens zo gek. De organisatie heeft in de laatste jaren mooie bands weten te boeken. Zo kon je in de recente geschiedenis van het festival genieten van bands als And So I Watch You From Afar, Dez Mona, Fucked Up, HEALTH, John Grant, Karma to Burn, Los Campesinos!, Monotonix, Shearwater, Shining (NO), The Antlers, The Crookes, The Morning Benders, Blood Red Shoes, Cold War Kids, Deerhoof, DeWolff, Gojira, Kap Bambino, Nisennenmondai, Nobody Beats The Drum, Roosbeef, Selah Sue, Slagsmålsklubben, Sleepy Sun, Blaudzun, De Staat, DeVotchka, Get Well Soon, Finntroll, Late of the Pier, Lucky Fonz III, Yacht, The Subs, Triggerfinger, Chrome Hoof, The Rapture en Battles. Affijn. Dat soort bands dus. En die bands zie je ook wel op fijne festivals als Lowlands, London Calling, Eurosonic, Motel Mozaïque, het Belgische Dour of het Duitse Haldern. Volstrekt belachelijk dus dat het festival gewoon gratis toegankelijk is. De goede organisatie, de uitstekende programmeurs, en de vele vrijwilligers maken het tot een succesvol festival. En als jij als bezoeker ook nog even een extra biertje wilt kopen op het terrein, dan is het festival er volgend jaar vast weer!
Het pittoreske Valkhofpark ligt vlakbij de Waal en de Waalbrug, aan het oosten van de binnenstad van Nijmegen (Google maps). Reken op een minuutje of 20 wandelen van of naar het treinstation, dwars door de hossende binnenstad (afhankelijk van het tijdstip). De-Affaire heeft twee podia in het park (even afgezien van het Hennis LatinStage bij de ingang): de Saddlespan is het hoofdpodium en de Barbarossa Ruïne ligt er vlakbij. Achterin het park kun je de trap naar beneden pakken naar de Voerweg. Hier vind je de Club Voerweg en het Lift! podium. Aan de overkant van de weg in het Waalpark staan er dit jaar ook bands geprogrammeerd. Als je het feestgedruis helemaal wilt ontlopen kun je het pontje nemen (over de Waal) naar het relaxte Waalstrand bij Lent, waar je in een soort mini Oerol setting kunt genieten van muziek, theater, dans en lekker eten. En dat noemen ze: Habana. Opstappen doe je vlakbij het Valkhof aan de oever van de Waal.
Het festival heeft weer veel te bieden dit jaar en daarom gaan we er ook weer verslag van doen. Maar goed, ik kan lang niet alles zien, dus je kunt ook nog afstemmen op de fijne festivalsite van 3VOOR12 waar je ook de nodige achtergronden, interviews, recensies, audio-opnames van optredens, en video’s van bijzondere sessies kunt vinden. Je kunt er ook alvast luisteren naar veel albums van bands die op de-Affaire staan via de luisterpaal. Op Spotify kun je afstemmen op de officiële playlist (via Doornroosje), mijn eigen playlist of deze playlisthier). Hieronder alvast de eerste tips met bands die mijn interesse hebben of hebben gewekt. Of gewoon in het programma van deze zevendaagse passen. Hou je vast. Here we go.
Zaterdag 16 juli

Het programma van de-Affaire begint dit jaar extra vroeg op de zaterdag. Het festival bestaat 25 jaar en heeft het programma hier en daar uitgebreid. De zaterdag zit propvol met bands die ik wel wil zien en elkaar soms ook flink overlappen.
Uit België komt Amatorski waar ik behoorlijk benieuwd naar ben. Deze fijnzinnige band is in eigen land al wat populairder en maakt erg mooie sferische muziek met lichte invloeden van post-rock en trip-hop met zachte mysterieuze ingehouden zang, maar dan toch eigenzinniger. Een echte parel in de dop.
De naam van Jamie Woon kom ik de laatste tijd ook al wat vaker tegen. De Britse zanger en muziekproducent combineert genres als soul, r&b, electronica en dubstep.
Niet helemaal iets voor mij denk ik, dus het kan goed zijn dat ik het Waalpark in ga duiken voor de eerste band op dat podium. Vandaag is het namelijk de dag van Fortarock. Oftewel, het Waalpark staat vol stoere woeste metal vanavond. Dus. Steek je vuisten de lucht in, gooi je haren los, geef je nekspieren de vrije loop, en slaak wat woeste oerkreten! Hell yeah! Obeah uit Nijmegen trapt af op dit podium en speelt klassieke deathmetal. De band mag de lastige taak op zich nemen om het publiek op te warmen, want ik vermoed dat het dan nog niet heel druk is.
In de categorie “mag het wat zachter” vinden we de lieflijke jongedame Eefje de Visser, tevens singer-songwriter en winnares van de Grote Prijs van Nederland. Met haar poëtische teksten in het Nederlands heeft het wel wat weg van kleinkunst en acts als Spinvis en Roosbeef.
Maar iets later begint ook al een ander optreden en daar kijk ik misschien nog wel het meest naar uit. Steak Number Eight is een post-hardcore-metal / sludge band uit België. Het zijn hele jonge gasten die een belachelijk straffe plaat hebben uitgebracht dit jaar (lees mijn recensie hier), dus die moet ik gewoon zien.
Tussendoor kun je wat mij betreft nog even naar The Fudge op het Lift! podium. Tweede bij de Grote Prijs van Nederland, maar wel de publieksprijs. Wat een fijne mix van stijlen hebben die gasten. Rock, balkan, folk, pop, psychedelich, ska. Oftewel “Magnetic Rock: loud, tight, and great to dance to”.
Daarna gaat het tempo een heel stuk verder omhoog voor de verwoestende, strakke, meedogenloze mix van death metal, hardcore en thrash van Black Breath. Oordopjes mee!
Als je humor hebt en gek wilt dansen kun je rond dezelfde tijd nog naar Scarlatti in de ruïne. Klassieke barok, maar dan als vette elektronica. Hoe verzin je het.
Sir Yes Sir (Lift! podium) uit België maakt mooie pop/rocksongs. Denk aan bands als dEUS. Met een saxofoon, nice. Klinkt goed.
Daarna kun je kiezen uit de psychedelische klanken van het Amerikaanse Crocodiles of de ruige post-core-prog-rock-metal van The Ocean. Die laatste band speelt brute metal met wat log en lomp gitaarwerk en een tikkeltje lelijke zang, maar met mooie progrock achtige passages op een bedje van woest voortstuwende riffs. Tjonge wat een keus.
Even terug rennen naar boven in het park, naar de ruïne, voor Eins, Zwei Orchestra. Deze band zag ik eerder. Fijne pop/rock met een lichte, scherpe smaak van shoegazende gitaren. Het lijkt lief, maar is ondeugend.
Daarna een onmogelijke opdracht om twee goede bands tegelijk te willen zien. Dagoba staat in het Waalpark. De band ken ik eigenlijk samen met Gojira (eerder op de-Affaire en Fortarock). Fijne metal uit Frankrijk dus. En al vind ik de zang niet heel sterk, dat portie headbangen gaat er vast in als koek. Nu mijn haren nog laten groeien…
Na het succes van 2009 waar de hele Barbarossa Ruine op z’n kop ging (en ik ook) mag Kap Bambino dit jaar – terecht – nog eens terugkomen. Electro clash punk power electronica van de meest stuiterende klasse. Verwacht de zangeres vooral in het publiek. Of er knal bovenop. Als dat geen feestje wordt.
Erg bijzonder dit jaar is dat pianist Ólafur Arnalds twee intieme optredens in het Besiendershuis zal geven (kaartjes zijn uitverkocht). Vanavond het eerste optreden (om 0:00 uur) in dat oude huisje aan de Waalkade. Gelukkig is er een openbaar (en uiteraard gratis toegankelijk) optreden op de zondagmiddag in de Ruïne in het Valkhof park.
Zondag 17 juli

Zie ook hierboven. Om 14.00 uur in de ruïne kun je luisteren naar het prachtig pianowerk van Ólafur Arnalds. Hij is dit jaar verbonden aan de-Affaire als “artist in residence” om samen met het publiek nieuwe nummers te componeren. Bijzonder!
Waarschijnlijk kun je daarna een goed kopje thee drinken bij de rustige muziek van The Duke & The King, een vijfkoppige band. Volgens de organisatie “alsof Neil Young aan het jammen is met Marvin Gaye”.
Daarna staat The Black Atlantic op het hoofdpodium (Saddlespan). Er gaat niets boven Groningen, maar ook daarbuiten wordt de band steeds bekender. Melancholische en sobere folk in de lijn van Bon Iver. Voer voor op de zondagmiddag dus.
Net zoals James Vincent McMorrow, de Ier maakt singer-songwriter/folk muziek en laat vandaag zijn band thuis, zo lezen we op de site van de-Affaire.
Pien Feith uit Utrecht is een singer-songwriter maar heeft de elektronica omarmt in haar muziek. En dan levert wat mij betreft spannender muziek op dan alleen met zo’n gitaar. Daarnaast heeft ze een mooie en goede enigszins doorleefde karakteristieke stem.
De faam van de Australische band Cloud Control lijkt snel te stijgen. De indiepop/folk van de band op het debuutalbum Bliss Release wordt goed ontvangen. Misschien wel een van die bands die dit jaar gaan doorbreken naar het grotere publiek. Pak je kans.
Op het Lift! podium staat Nausica. Dat vond ik een van die leuke nieuwe Nederlandse bands op het Oddstream festival. Ik vond het toen rustige serene en dromige pop tot iets meer uptempo en steviger werk. De zang kietelt je oren, de funky drums zorgen voor de juiste swing en de gitaar post-rockt er soms ook lekker doorheen. Een spannend bandje.
Overigens moet ik deze band missen, want naast de-Affaire zijn er hier en daar toch ook sporadisch andere goede optredens in de binnenstad. Traditiegetrouw zijn er elk jaar bijzondere optredens in de Stevenskerk. Op zondag om 20:00 uur zal Agnes Obél (DK) optreden. Een prachtige zangeres/pianiste die zich deze avond laat begeleiden door celliste Anne Ostsee.
Op de verschillende sites en op twitter kom ik inmiddels ook steeds vaker de naam van Washed Out tegen, het alter ego van Ernest Green. De Amerikaan maakt sferische synthpop en electronica.
In het Waalpark speelt rond dezelfde tijd Vanderbuyst. Ook al zo’n fijne band die ik eerder dit jaar zag. Verwacht een heerlijke pot ouderwetse klassieke hardrock/metal zoals je dat in de seventies en eighties kon horen. En dan natuurlijk verschrikkelijk energiek en strak gespeeld. Vergeet bands als Iron Maiden. Holland heeft Vanderbuyst.
Daarna is het in de ruïne de beurt aan het Canadese dd/mm/yyyy dat toch wat minder behapbaar is met de ingewikkelde en hyperactieve structuren. Noem het mathrock, noise, punk en hardcore. Te veel van het goede? Dan moeten ze het (voor mij) wel erg gek maken. We zullen zien.
En als afsluiter? Laten we dan Graveyard maar pakken. De Zweedse stonerband speelt “jaren-zeventig-rock, psychedelica, blues, prog en soul”. Ideaal om nog een biertje te pakken.
Maandag 18 juli
De punkrockers van Antillectual uit Nijmegen doen goede zaken. Ze touren zich helemaal suf over de hele wereld en mochten dat al doen met bands als Boy Sets Fire, Rise Against, Against Me! en Propagandhi. Verwacht een energiek optreden van punk tot metal tot hardcore tot emo.
Daarna zou je even op het Lift! podium (vandaag met lokaal talent) kunnen kijken naar de degelijke rock van Captain Ortega uit Nijmegen, om daarna weer een lastige keus te moeten maken.
Avi Buffalo uit Long Beach, Californië maakte een goed ontvangen debuutalbum in 2010 in het folk/pop genre. Subtiele liedjes met mooie melodieën, fris en zomers.
Heb je zin in wat harders ga dan kijken naar Shaking Godspeed voor een fijn potje vuige bluesrock. En live zie je dat ze echt bezeten zijn door de echte rock ‘n’ roll. Gemeen strak en altijd goed.
Dead Man’s Curse stond dit jaar nog in het voorprogramma van Korn. Een relatief nieuwe Nederlandse band met ervaren bandleden, ontstaan doordat zanger/bassist Geert Kroes een aantal van zijn favoriete muzikanten bij elkaar bracht. Dat leverde een heavy rockband op met invloeden van bands als Ozzy Osbourne, Guns ’n Roses en Alice in Chains.
Het hoofdpodium sluit af met Pete & The Pirates, een Engelse indie-rockband uit Reading. Leuke, mooie, aanstekelijke pop/rock in de categorie simpel en doeltreffend.
Maar goed, ik ga rond die tijd naar Ólafur Arnalds als hij zijn tweeede intieme optreden verzorgt in het Besiendershuis.
Op Habana staat deze avond trouwens ook nog Memphic Maniacs. Denk aan geweldige mash-ups, een briljante mix van bekende nummers, maar dan live gespeeld met veel gevoel voor theater en gegarandeerd goed voor een flink feestje. Als je dit niet leuk vindt, dan ben je wel een enorme zuurpruim hoor.
Dinsdag 19 juli

We beginnen met Aucan op het hoofdpodium op het Valkhof, de “Saddlespan”. Deze Italiaanse band experimenteert met een bijzondere, soms onnavolgbare maar interessante mix van stijlen, met vooral veel elektronica, dikke beats en vette synths. Althans, vooral op de laatste plaat (Black Rainbow) zo te horen. Daarvoor maakte de band meer een soort math/post-rock met venijnige gitaren. Benieuwd of dat live nog terugkomt, want dat debuutalbum uit 2008 klonk toch best wel een beetje anders.
Langs de trappen naar beneden dan maar voor Charlie Jones’ Big Band op het “Lift!” podium. De band van songwriter en kunstenaar Jan Verstraeten bestond in het begin nog uit twee bandleden (drums en gitaar), sinds 2010 speelt er een toetsenist mee en sinds dit jaar ook een bassist. De muziek lijkt voornamelijk op doorleefde blues met een doorleefde stem, maar je hoort stiekem ook allerlei andere genres. Soms rustig en dan weer uiterst opwindend.
Uit eigen land komt Pop Up Animal Kids. Deze vier jonge gasten spelen een aardig potje stevig swingende rock in de lijn van The Black Keys en The White Stripes.
In de ruïne speelt het Britse Spokes dat een aangename afwisselende stijl speelt, ergens in het gebied van folk, pop en post-rock. Soms rustig, dan weer uptempo, soms melancholisch, dan weer vrolijk. De band heeft zo te horen een talent voor het schilderen met mooie melodieën. Het album “Everyone I Ever Met” bevat een aantal juweeltjes. Nog nauwelijks opgemerkt door de pers, dus daar mag wel eens verandering in komen.
Zo rond deze tijd kun je trouwens ook wat vette knallende surroundeffecten verwachten vanwege het traditionele vuurwerk dat ergens in de buurt van de Waal wordt afgestoken.
Afsluiten met een klein feestje is altijd leuk, neem de rock, ska en latin combi van Keko Yoma bijvoorbeeld.
En als je dan nog van een lekker potje experimentele maar geniale grindcore herrie van drums met een saxofoon houdt, dan ga dan nog even naar Dead Neanderthals. Vast ook erg leuk als je een beetje dronken bent. Briljante videoclip trouwens.
Woensdag 20 juli

Vandaag zijn er voor mij misschien geen hele grote uitschieters. Op voorhand dan, want de-Affaire kan altijd verrassend uit de hoek komen.
De muziek van Houses uit Amsterdam zou wat lijken op Feist en Broken Social Scene. Mooie indiepop, maar gelukkig zijn ze er ook niet vies van om er af en toe een flinke gitaar tegenaan te gooien. Daarnaast is zangeres lla van der Woude zo te horen gezegend met een mooie zangstem. De debuut-EP End Of Story werd al goed ontvangen en er komt een heel album aan in september.
Pioneers of Love gaat gewoon voor “groots”, oftewel Britse bombastische stadionrock, maar dan uit eigen land. Je ziet ze zo op een groot podium staan. Recht toe, recht aan.
Audio Outrage is een jonge band die vrij ongecompliceerde (en zo te horen nog niet al te strakke) stoner speelt met een Danko Jones sausje (geen Youtube van te vinden, check MySpace).
Waarschijnlijk zwerf ik vandaag dus wat rond op het terrein. Misschien ga ik wel even kijken bij Stealing Sheep (sowieso een goede bandnaam). Pysch-folk met een beetje beetje rauwe zang van de drie(stemmige) dames.
Met Easy Trigger speel je op zeker. Gewoon fijne rock uit Nijmegen maar met grootse uitstraling. Uptempo, licht swingend, en toch stevig. Ze overtuigen door lekker los te spelen en de interactie met het publiek te zoeken.
De Schotse indierockers van Dananananaykroyd hebben wel de lastigste maar meest opvallende naam om te onthouden. Stekelige, eigenwijze, onrustige, rock. Smerig én vrolijk. Het klinkt als een soort losgeslagen Los Campesinos!. Nice.
Knalpot stond al wel eens op Lowlands. Met alleen een drummer en gitarist/toetsenist komt er een aardige bak experimentele electronica en rockjazz voorbij. Net iets te onnavolgbaar voor mij overigens.
Voor de nodige retro sound zorgt Radio Moscow uit Iowa, met pyschedelische rock met een flinke lik blues. Oei. Lekker.
En anders kun je nog de gabbertechnotakketereherriepunk van Aux Raux proberen, de band houdt er dit jaar na zeven jaar mee op. Misschien je laatste kans dus.
Donderdag 21 juli

Krach stond er vorig jaar ook al. Ik vond het toen al wel een fijn bandje. Langzaam wisten de heren zich in de picture te spelen het afgelopen jaar. Dit jaar mag de band terugkomen op het hoofdpodium met hun aanstekelijke, stuiterende en schurende mix van rock en electro/dance.
Avant La Lettre uit Amsterdam maakt mooie krachtige en gloedvolle poprock in de lijn van dEUS, Radiohead en Headphone.
Daarna weet ik het niet zo goed. De droompop van Puro Instinct is mooi, maar volgens mij nog mooier als ze een echte goede zangeres zouden hebben.
Tijdens het drinken van een biertje en het bijkletsen met je vrienden is de cumbia, ska, roots, folk, gypsy en punk van The Severed Limb volgens mij wel gezellige achtergrondmuziek.
Als afsluiter kun je weer kiezen. Ik weet het ook nog niet helemaal, maar Blues Brother Castro speelt in elk geval een heerlijk potje vuige bluesrock.
The Phantom Four & The Arguido maakt muziek dat zich ergens tussen surfpunk, new wave en rock bevindt. Met zanger/rapper The Arguido trouwens, oftewel Rudeboy (Patrick Tilon) die we vooral kennen van Urban Dance Squad.
Vrijdag 22 juli

De-Affaire begint vandaag al wat vroeger. Om 17.15 staat De Kift op het hoofdpodium. Het vrolijke gezelschap bestaat al een flink tijdje (geboortejaar 1988) en brengen een aangename mix van punk, fanfare, rock en popmuziek. Ze zijn met een mannetje of acht en hebben een draaiorgel, opgetrokken uit schroot en oud ijzer. Zou dat passen in de Saddlespan?
Blackie & The Oohoos is een band uit het Belgische Antwerpen. Je zou dan ook kunnen zeggen dat ze ‘schone’ muziek maken. Mooie samenzang van de zusjes Maieu in een bijzondere mengelmoes van stijlen, met een divers gebruik van instrumenten. Lief, maar mysterieus.
Het optreden van het Friese Eklin vond ik zeker een van de betere optredens van het recente Oddstream festival, en ik kijk er naar uit om de band nog eens terug te zien. De site van de-Affaire gooit het onder de categorie folk, maar het heeft iets meer weg van triphop bands als Massive Attack en Portishead. Mooie sferische en vervreemdend synths, lome en opstuwende, repeterende ritmes en zware baslijnen, galmende engelenzang, prachtig jankende gitaren en nauwkeurig opgebouwde songs met uitgestelde climax. Ja, ik ben dus toch wel weer benieuwd.
Het afgelopen jaar is ook het jaar dat we een aantal hippe pianokunstenaars een beetje hebben leren kennen én waarderen. Het zal wel aan de leeftijd liggen. Pianokunstenaar Volker Bertelmann uit Duitsland, beter bekend als Hauschka is een van die fijne ontdekkingen. Hij staat vanavond op de drukste avond van de week op het hoofdpodium en zal zijn nieuwe album presenteren. Prachtig, maar ik begrijp het niet helemaal, want dit lijkt me nu juist muziek om er in een stille zaal naar te luisteren. Hij wordt vanavond wel vergezeld door twee andere muzikanten, dus als die snoeihard op een electrische gitaar en drums spelen hebben we misschien niet zo’n last van die pratende mensen bij de bar. Het maakt me niet uit, ik heb inmiddels ook een kaartje voor een optreden later dit jaar in een mooie zaal. Maar laten we vooral lekker samen onder de luifel van het Saddlespan podium kruipen, want deze pianist maakt bijzonder mooie muziek.
Op Habana speelt rond dezelfde tijd ook Klassiek Raggen. Oftewel Bob Fosko vertolkt samen met het Kollektief Roest en Wrakhout die legendarische nummers van de Raggende Manne plus andere nieuwere songs. Is dat niet fijn? Poep in je hoofd!
Voor de rest van de avond heb ik nog niet echt een voorkeur. Kies zelf ook eens! En zet vooral je eigen tips in de comments .
Birth of Joy stond vorig jaar ook al op hetzelfde podium. De band maakt degelijke 60′s / 70-’s blues- en psychedelische rock. Inclusief lekker orgeltje een een beetje schreeuwerige zang.
Mount Kimbie is een Brits electronica duo met een relaxte en sferische mix van dubstep, samples, en ambient soundscapes.
Kayser Karel won recent de de Roos van Nijmegen, een wedstrijd voor bands uit Nijmegen. De driemansformatie speelt eigenzinnige stonerrock met indie invloeden en een kenmerkende zang.
Gesaffelstein mag de boel afsluiten op het Valkhof. Deze Fransman (Mike Levi) is ontdekt door The Hacker, verwacht dus dampende electro met minimal invloeden.
Waar kijk ik het meeste naar uit? Nou wat ik dan niet echt wil missen zijn: Amatorski, Steak Number Eight, The Ocean, Dagoba, Kap Bambino, Ólafur Arnalds, Nausica, Washed Out, Graveyard, Aucan, Spokes, Dananananaykroyd, Radio Moscow, Avant La Lettre, Eklin en Hauschka. Geen slechte score.
Nu nog hopen dat het een niet al te natte Affaire wordt. Al drink ik graag een biertje met je.
Veel plezier!