Op de vorige plaat van Elysian Fields had ik flink wat moeite om te wennen aan de onwaarschijnlijk slaperige (en vaak wat valse) stem van zangeres Jennifer Charles. En hoe heet het liedje waar Last Night On Earth mee opent? “Sleepover”! Het blijkt verrassend genoeg zowel muzikaal als tekstueel een voltreffer, en het beste nummer dat ik tot op heden van dit New Yorkse duo hoorde. ‘My very first sleepover, I guess I was too young, I really was excited, I thought it would be fun’. Wat volgt is een fraai verbeelde jeugdherinnering, een waar literair poppareltje, met een dromerige pianopartij. Ook “Red Riding Hood” is leuk; het bekende sprookje op muziek, met een Jon Spencer-achtige brombeer als wolf. Zelfs Jennifer zingt zowaar een keer voluit, en klinkt plots als Pien Feith ten tijde van The Wilderness Sound. De derde track is wederom totaal anders, en door de oriëntaalse beat-loop een flashback naar Beck in de nineties. Zelfs de half-gerapte tekst had van hem kunnen zijn. Een metalconcertje loopt uit de hand. ‘Hey, stop moshing, I am stuck in the door!’ Drie liedjes onderweg, allemaal raak, dat belooft veel, maar helaas, snel erna dempt Elysian Fields toch weer de lichten, om in de lijzige Klaas Vaak-contreien van het vorige album te belanden. En daar had ik al genoeg mijn best op gedaan. Daarom snel teruggezapt, concluderend dat Last Night On Earth toch een stap vooruit is.
mij=Vicious Circle
2 reacties