Soms is de opener op een CD zo in lijn met een totaal andere song, dat ik spontaan hoofdbrekens houd die tot in lengten van dagen duren. Het Parijse Face Down heeft het voor elkaar. “Barracuda” van Heart moet welhaast als inspiratie hebben gediend. De reden dat ik er niet direct opkwam, heeft te maken met wie of wat Face Down is. Dit Franse gezelschap is precies wat Phil Anselmo met Down wil bereiken. Of Lamb Of God, of Black Label Society in mindere mate. In elk geval een southern metalband, maar dan uit de Franse lichtstad. Tussen de buldervocalen door hoor je laaggestemde gitaarriffs, voortstuwende drums en over elkaar heen buitelende dubbele bassen. Wat dat betreft neemt Face Down het niet zo nauw met het stonergenre of met de staat Texas. Wat hen betreft mogen bands als Pro Pain, Machine Head en Sepultura niet ontbreken. Proef ik hier een plaat die wel eens een nieuw tijdperk van de metal kan inluiden? Jazeker. Face Down heeft met The Runaway alles in zich om een kneiter van een episch album af te leveren. Wat dit album nog mist zijn enkele geniale breaks, een meezingbaar anthem voor op de festivals in de lijn van “Fucking Hostile”, “Davidian” of “The Truth Hurts” en een visueel sterke hoes. Dan ben je er dus bijna als beginnende band. Ik moet zeggen dat “Katrina” een sterke kanshebber is. Tot nu toe hoor ik zelden metalalbums met zo’n sterke intrinsieke drive dan dit The Runaway. Dit is echte, doorploeterende metal met zowel een groove als een overstuurde bombast. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de bloedmooie vocalen van zanger Warren in een song als “Consume Or Be Consumed”.
mij=Eigen beheer
2 reacties