Het beste teken voor een schitterende toekomst van ’n jong festival als Fortarock zit ‘m in een brede waardering voor relatief onbekend talent én voor oudgedienden zoals Sacred Reich en Agnostic Front.Wat er ook stond te gebeuren, de organisatie heeft een goede neus voor de juiste combi. Immortal als grote publiekstrekker, Kvelertak en Ghost als verrassend goede nieuwelingen, Dark Tranquillity, God Dethroned, Arch Enemy als gevestigde namen, Valient Thorr, Parkway Drive, Gojira en Channel Zero als opvallende buitenbeentjes en Triptykon en Paradise Lost als arrivées met hernieuwde belangstelling.
mij=Door: Rene. Foto's: Tim
Het Noorse Kvelertak wordt omschreven als Turbonegro met Thomas Lindberg van At The Gates op zang. In het licht van park Brakkenstein en deze derde editie van Fortarock is Kvelertak de waardige opvolger van Baroness, dat vorig jaar opzien baarde in Nijmegen. Vleugjes black metal, punk, hardcore, vikingsymboliek en een gitarist die nog ouderwets metalriffs aantikt met zijn nagels in plaats van met een plectrum, dat verdient alle respect. Dat daarnaast zo goed als integraal de debuutplaat Kvelertak wordt ingehakt met “Ulvetid” en “Offernatt” als persoonlijke favorieten, tja dat is alleen maar prettig. Aardig wakker worden zo in de tent op het Nijmeegse universiteitsterrein.
Het Amerikaanse Valient Thorr heeft met zanger Valient een blanke, kalende baardmans in de gelederen die zo nodig hyperactievere danspasjes in petto heeft dan James Brown. Zelf verdenk ik mijnheer Vailent ervan heel erg goed naar Jethro Tull en Sheavy te hebben gekeken. Waarom: omdat de band er zo uitziet en omdat de band zo klinkt, zeker in songs als “Mask of Sanity”. Klassieke heavy metal samen met wat rock ’n roll en traditionele hardrock vormen er samen voor dat Valient met zijn strakke groene broek en knalrossige baard uitgroeit tot een publiekslieveling. Niet voor niets heeft het hippe Volcom Valient Thorr onder zijn hoede genomen.
Het Nederlandse deathmetalgezelschap God Dethroned kapt er na twintig jaar blasfemie mee. Helaas komt daarom burgemeester Thom de Graaff niet even op het podium om te zeggen dat het de koningin heeft behaagd lintjes uit te delen. In plaats daarvan bijt God Dethroned zich vast in een setlist met hoogtepunten “Storm Of Steel”, “Nihilism” en het afsluitende “Under The Sign of the Iron Cross”. Er kunnen weinig lachjes vanaf, weinig interactie ook. Alsof de heren gedwongen zijn ermee te stoppen en dit laatste concert slechts een verplicht nummertje is. God Dethroned is en blijft ridicuul snel en furieus. Dat neemt niet weg dat de meest trouwe fans niet de kans hebben gekregen om een passend afscheidscadeau mee te geven.
Als naam lijkt het nog heel wat, dat New Yorkse Agnostic Front op de poster. In werkelijkheid is het tragische vergane glorie. Nieuwe songs als “City Streets”, “My Life My Way”, “That’s Life” en “A Mi Manera” slaan niet echt aan. Wat je overhoudt is een handjevol ‘working class heroes’ die schreeuwen om “Crucified”, “Friend Or Foe” en “Addiction”. Vinnie Stigma staat erbij, kijkt ernaar en kan alleen maar achter zijn oren krabben.
Gojira uit Frankrijk laat het nieuwe metalgeluid horen. Precisiemetal met indrukwekkend strak, technisch spelinzicht maakt de heren bij zowel collega-muzikanten als bij het toegestroomde publiek favoriet. Hun mix van hyernerveuze mathcore, industrial-trekjes en snoeiharde thrash- en deathmetal op From Mars To Sirius en The Way Of All Flesh verklapt dat we de toekomst van de metal in Frankrijk moeten zoeken. Ik noem ’n Monarch, The Old Dead Tree, Lofofora, Misanthrope, Symbyosis, Scarve, Trust of ’n Eths en je begrijpt hoe vooruitstrevend Gojira op dit moment bezig is. Bovendien blijft het schrikken hoeveel Joe Duplantier op Piet van Elderen van Peter Pan Speedrock lijkt.
Het Australische Parkway Drive kan slechts een paar potjes (en pootjes) breken onder het aanwezige publiek. Zelfs het vroegtijdig ingezette “Unrest” en het normaal gesproken aanstekelijke “Leviathan I” blijven voor een deel van het publiek in het luchtledige hangen. De Aussie-versie van As I Lay Dying focust zich op die paar nieuwbakken fans, vergeet het grote feest en richt zich op een interlokaal onderonsje. Zie het als een goedbetaalde repetitie met een handjevol trouwe toeschouwers.
Ghost, het geschminkte en in monnikenpijen gehulde muzikantenstel uit Zweden, is de revelatie van Fortarock. Lachwekkend omdat een of andere lord zich uitgedost heeft als een zwartgallige paus inclusief mijter en wierookvat en ’n stel Nederlandse lolbroeken het lollig vonden om een sinterklaaspop op het podium te gooien. Zanger papa Emeritus blijft echter keurig in zijn boosaardige rol. Muzikaal geniaal omdat blackmetal bij Ghost een logische kruisbestuiving heeft ondergaan met Mercyful Fate, Pentagram en jaren zeventig-stadionrock. Hun Opus Eponymous is live meer dan indrukwekkend en angstaanjagend.
De landgenoten van Dark Tranquillity doen hun best met hun melodieuze (death-)metal, maar het wil niet echt grip krijgen op het publiek dat meer aandacht heeft voor de eettentjes dan voor het hoofdpodium. Toch blijft “Dream Oblivion” samen met “Final Resistance” aardig wat handen op elkaar krijgen.
Tja, je mag dan Tom G. Warrior heten en een cultstatus hebben opgebouwd met Celtic Frost, je hobbyproject Triptykon is echt andere, minder lekkere koek. Althans, Epirastera Daimones is een aardige opzet, maar gaat na verloop van tijd best vervelen. Gelukkig zet Warrior met “Procreation”, “Circle Of The Tyrants” en “Babylon Fell” wat Celtic Frost-songs in om de boel te redden.
Het Belgische Channel Zero is na dertien jaar terug met een plaat op het Roadrunner-label. Na zes keer een uitverkochte Ancienne Belgique, een headlinende invalsbeurt op Graspop, een plek vorig jaar al op Werchter en een nieuwbakken Amerikaanse gitarist Mikey, moet Channel Zero nu Nederland echt omver blazen. Wegens tal van technische ongemakken wordt het publiek vermaakt met de ‘oesje poesje-anekdotes van zanger Franky DSVD. Na de groovende metal met White Zombie- en Biohazard-links op met name Black Fuel doen nieuwe songs als “Hot Summer”, “Angels Blood” en “Guns Of Navarone” van Feed ‘Em With A Brick het behoorlijk goed. Leuk binnenkomertje voor de Amerikaan Mikey op zijn verjaardag.
Nog nooit heb ik iemand zo zien balen als Dre Verhuysen, die blind Paradise Lost boekte en een nieuwbakken plaat als Draconian Times van de band nog niet gehoord had. Tuurlijk wil je slechts klassiekers als “True Belief” en “Embers Fire” van Icon horen. Daar draait Paradise Lost immers om. Romantische gothmetal met een harde kern, dat maakt Paradise Lost een sterke band. Met de laatste plaat Faith Divides Us – Death Unites Us zou de band teruggekeerd zijn naar hun oude sound. Of ik heb teveel gezopen, of peterselie in mijn oor of ik hoorde nauwelijks iets van Icon. Doodzonde, ook al had het publiek luidkeelse meezingers te over.
Sacred Reich is publiekslieveling nummer 2 op Fortarock. De band is muzikaal nog steeds aantrekkelijk, Phil Rind is een gezellige knuffelbeer geworden, gitarist Wiley een knuffeljunk en de songs? Die staan garant voor een gezellig feestje met natuurlijk “Ignorance”, “Surf Nicaragua”, “The American Way” en “War Pigs”. Niks geen moeilijk- of boosdoenerij, Rind is een gezellige dikkerd geworden die net zolang doorgaat totdat hij alleen maar vrolijke smoeltjes in het publiek ziet. Dat heet topentertainment.
Noem een paar kernwoorden bij Immortal en je kent de halve setlist. Woorden als Darkness en Black komen voortdurend terug. Bij “Tyrants” ploegt het trio door het rondspattende slijpvuurwerk woest en maniakaal door naar een apotheose die groots en oorverdovend genoemd mag worden. “One by One” is een waardige afsluiter die uitgaat met een giga-oerknal. Immortal laat een onvergetelijke indruk achter.
Headliner en afsluiter Arch Enemy laat een symbiose horen en zien tussen gruntster Angela Gossow en een clean solerende Michael Amott. Pas tegen het einde komen “We Will Rise” en “Nemesis” aan bod en vliegt er een golf van er- en herkenning over het publiek heen. Dit is knap werk, rete-professioneel gebracht met veel show en prachtig licht en geluid.
Zo blijft Fortarock bij in de hoofden van het publiek als een jonge groeibriljant onder de weinige overgebleven metalfestivals. Het festival is opgericht uit mecenaat, waarmee het een voorbeeld vormt van het nieuwe ondernemen in de cultuursector. Met een entreeprijs van 50 euro was het bovendien voor een brede groep mensen toegankelijk, hoewel de prijzen de komende jaren waarschijnlijk noodgedwongen wel zullen moeten gaan stijgen. Laten we koesteren wat we hebben.
Agnostic Front speelde echt heel goed!
Overigens heb ik nog een voorbeeld voor de lijst met Franse groepen die genoemd werd bij Gojira: Dagoba. Geweldige groep! Luister maar eens.